Uchwała z dnia 1977-04-29 sygn. III CZP 23/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZP 23/77

Uchwała z dnia 29 kwietnia 1977 r.

Przewodniczący: sędzia SN J. Krajewski (sprawozdawca). Sędziowie SN: J. Ignatowicz, W. Kuryłowicz.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Heleny B. przeciwko Państwowemu Zakładowi Ubezpieczeń - Oddział Wojewódzki w S. i Zbigniewowi W. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie postanowieniem z dnia 23 lutego 1977 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

"1. Czy dopuszczalne jest złożenie środka odwoławczego (zażalenia) w formie telegramu nadanego do urzędu pocztowego przez telefon?

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pod punktem 1: czy momentem «oddania pisma» w polskim urzędzie pocztowym (art. 165 § 2 k.p.c.) będzie data nadania telegramu, czy też data doręczenia przez urząd pocztowy telegramu Sądowi?"

postanowił udzielić następującej odpowiedzi:

Środek odwoławczy może być wniesiony w telegramie nadanym przez telefon; w takim wypadku środek odwoławczy uważa się za wniesiony w dacie nadania telegramu (art. 165 § 2 k.p.c.).

Uzasadnienie

Od postanowienia zasądzającego koszty procesu pełnomocnik powódki wniósł zażalenie w formie telegramu nadanego telefonicznie.

Sąd Rejonowy odrzucił zażalenie jako spóźnione. W toku rozpoznania zażalenia od tego postanowienia Sąd Wojewódzki przedstawił Sądowi Najwyższemu w trybie określonym w art. 391 k.p.c. budzące wątpliwości zagadnienie prawne sprecyzowane w komparycji niniejszej uchwały.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wśród warunków, jakim powinno odpowiadać pismo procesowe, kodeks postępowania cywilnego nie określa sposobu jego sporządzenia, a w dotychczasowej praktyce utrwaliła się forma odręczna lub maszynowa.

Praktyka ta dostosowana do zwyczajów i możliwości technicznych pewnego okresu nie może wyłączać innych form sporządzania pism procesowych, jakie z biegiem czasu powstają dzięki postępowi wiedzy i techniki, jeżeli okażą się one przydatne z punktu widzenia celu instytucji procesu cywilnego i pisemności.

Kierunek takiej właśnie wykładni wynika z art. 159 § 1 k.p.c. dopuszczającego utrwalanie przebiegu czynności protokołowanych za pomocą aparatury dźwiękowej oraz z przepisów oddziału 7 dopuszczającego "inne środki dowodowe".

Istota rzeczy w rozpoznawanym przypadku sprowadza się do tego, aby wnioski i oświadczenia stron zostały utrwalone pismem i w tej formie złożone w sądzie, a to dla określonych ułatwień w procesie. Kodeks nie wprowadza zaś wymogu, aby pismo procesowe było sporządzone osobiście przez stronę. Z tych przyczyn wymogowi pisemności w pełni odpowiada pismo sporządzone w formie telegramu, przy czym jest rzeczą obojętną, czy telegram został nadany osobiście w urzędzie pocztowym, czy też przekazany drogą telefoniczną, gdyż jest to kwestia techniki, a nie istoty rzeczy.

Pewna techniczna trudność polegać będzie tylko na tym, że pismo w tej formie złożone nie będzie podpisane przez stronę. Jest to jednak wada, która może być usunięta w trybie przewidzianym w art. 130 k.p.c.

Konsekwencję stanowiska dopuszczającego możliwość złożenia pisma procesowego w formie telegramu stanowić musi stosowanie do tej sytuacji skutków wynikających z art. 165 § 2 k.p.c., według którego oddanie pisma procesowego w polskim urzędzie pocztowym jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu.

Z tych przyczyn udzielono odpowiedzi jak w sentencji uchwały (art. 391 k.p.c.).

OSNC 1977 r., Nr 12, poz. 230