Wyrok z dnia 2009-01-21 sygn. III SA/Gl 1031/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Jyż, Sędziowie Asesor WSA Barbara Brandys-Kmiecik (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Protokolant Referent Beata Kujawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2009 r. przy udziale - sprawy ze skargi G. O. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w [...] postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] stwierdził, że odwołanie G. O. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie odmowy dokonania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za [...] r. i określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za tenże miesiąc – zostało wniesione z uchybieniem terminu. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia powołano art. art. 228 § 1 pkt 2 w zw. z art. 13 § 1 pkt 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Natomiast w uzasadnieniu przedstawiono dotychczasowy przebieg postępowania administracyjnego oraz argumentację prawną. Podkreślono, że decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. Nr [...] z dnia [...] r. została wysłana za zwrotnym potwierdzeniem odbioru [...]r. pod wskazany przez G. O. adres - w B., ul. [...] Przesyłka była dwukrotnie awizowana - [...] i [...] r. Doręczyciel zawiadomienia o pozostawieniu przesyłki w Urzędzie Pocztowym umieścił w oddawczej skrzynce pocztowej adresata stosownie do wymogów z art. 150 § 1a i 150 § 2 Ordynacji podatkowej. W rezultacie organ pierwszej instancji - na podstawie - art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej - uznał doręczenie za dokonane z upływem ostatniego (czternastego) dnia ustawowego okresu przechowywania listu w placówce pocztowej, czyli z dniem [...] r. Ustawowo zaś określony 14-dniowy termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu [...] r.

Uchybienie terminu powoduje bezskuteczność odwołania, chyba że strona złoży wniosek o przywrócenie terminu do dokonania danej czynności z dochowaniem ustawowych przesłanek w tym zakresie.

Natomiast dopiero w dniu [...] r. wpłynęło do urzędu odwołanie za pośrednictwem poczty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. We wniosku pełnomocnik zakwestionował wyłącznie skuteczność zastępczego doręczenia decyzji, nie wykazując, iż spełnione zostały przesłanki z art. 162 ordynacji podatkowej.

Nie znajdując podstaw do uznania argumentów strony Dyrektor Izby Skarbowej w [...] opierając się na art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej stwierdził, że pełnomocnik strony nie wykazał, iż spełnione zostały przesłanki umożliwiające pozytywne rozpatrzenie wniosku o przywrócenie terminu, co zostało rozstrzygnięte odrębnym postanowieniem organu odwoławczego. Wniosek ten bowiem został złożony z uchybieniem siedmiodniowego terminu, bowiem o fakcie wydania przez organ podatkowy I instancji decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za [...] r., a także o jej rozstrzygnięciu G. O. powzięła informację już na podstawie decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z [...]r. Nr [...] określającej zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług za [...] r. w kwocie [...] zł. W decyzji tej powołano decyzję nr [...], wskazując, że decyzją tą odmówiono dokonania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w kwocie [...] zł oraz określono zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za [...] r. w kwocie [...] zł. Decyzja zaś Dyrektora UKS została doręczona Pani O. [...] r. Natomiast wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania wraz z odwołaniem pełnomocnik wysłał za pośrednictwem poczty dopiero w dniu [...] r., tj. po upływie siedmiu dni. Zatem – zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w [...] - należało uznać, że przedmiotowe odwołanie zostało złożone z uchybieniem terminu do jego wniesienia.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego G. O. wniósł o uchylenie postanowienia. Skarżący podtrzymał swoją argumentację wyrażoną w skardze na postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącej wywodził jak w skardze akcentując niemożność zawiadomienia organu o pobycie w areszcie ze względu na szczególne obostrzenia z kpk.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje :

Skarga nie mogła odnieść skutku, gdyż wbrew jej zarzutom zaskarżone postanowienie odpowiada co do zasady obowiązującemu prawu, a tylko w takim zakresie, zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. nr 153, poz. 1269 ) podlegało ono kontroli w postępowaniu sądowym. Wskazać też należy, że badanie zgodności z prawem zaskarżonego aktu Sąd przeprowadził nie będąc stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej P.p.s.a.) związany zarzutami skargi, wskazaną w niej podstawą prawną oraz sformułowanymi w niej wnioskami.

Na wstępie należy wskazać, że warunkiem skuteczności czynności procesowej - wniesienia odwołania - jest zachowanie terminu do jej dokonania. Uchybienie ustawowego terminu powoduje bezskuteczność odwołania, czego następstwem jest ostateczność decyzji. Organ odwoławczy w postępowaniu wstępnym jest zobowiązany badać, czy odwołanie zostało wniesione w terminie przewidzianym w art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W świetle zaś ostatnio powołanej normy odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji stronie. Natomiast art. 150 Ordynacji podatkowej reguluje instytucję tzw. doręczenia zastępczego i zgodnie z nią w przypadku nieobecności adresata w mieszkaniu pisma i niemożności doręczenia pisma osobiście adresatowi lub w sposób zastępczy poczta przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez pocztę; adresata zawiadamia się dwukrotnie o pozostawaniu pisma; powtórne zawiadomienie następuje w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni. Doręczenie zaś uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Zatem wobec niedopełnienia przez stronę powyższego obowiązku i nie poinformowania organu o pobycie w areszcie negatywne skutki zaistniałe wobec takiego zaniechania obciążają skarżącą. Tym bardziej, że G. O. miała świadomość toczącego się postępowania podatkowego, gdyż osobiście odbierała wszystkie wcześniejsze przesyłki w sprawie począwszy od zawiadomienia z dnia [...] i [...] r., poprzez pierwotną decyzję organu I instancji z dnia [...] r. ([...] r. złożyła od niej odwołanie), decyzję organu odwoławczego z dnia [...] r. uchylającą w/w decyzję I instancji; również osobiście odebrała [...] r. zawiadomienie informujące o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i [...] r. postanowienie o możliwości wypowiedzenia się w sprawie.

Mając powyższe uregulowania prawne na względzie należy skonstatować, iż zasadnie organ odwoławczy uznał doręczenie decyzji pierwszoinstancyjnej w dniu [...] r. po dwukrotnym awizowaniu przesyłki. Natomiast odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia zostało złożone dopiero w dniu [...] r., podczas gdy w świetle art: 223 Ordynacji podatkowej prawo do jego wniesienia upływało w dniu [...]r.

Nadto zaznaczyć należy, iż pomimo złożenia przez stronę wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania kwestia ta została rozstrzygnięta przez organ odwoławczy odrębnym postanowieniem z dnia [...] r. nr [...], którym odmówiono uwzględnienia w/w wniosku. Zaś Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpatrując skargę na to postanowienie ostateczne wyrokiem z dnia [...] r. oddalił skargę jako bezzasadną.

Również za bezzasadny należy uznać argument pełnomocnika skarżącej o niemożności zawiadomienia przez stronę organu o pobycie w areszcie ze względu na szczególne obostrzenia z kpk. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego zarówno w art. 245 § 1 dotyczącym zatrzymanego, jak i w art. 261 § 1 i 3 dot. osoby tymczasowo aresztowanej reguluje możliwość nawiązania w dostępnej formie kontaktu z adwokatem i innymi osobami. Z żadnej normy prawnej nie wynika zakaz korespondencji z organami administracji publicznej. Wręcz odwrotnie kwestia ta została uregulowana w kodeksie karnym wykonawczym (art. 217b § 1) oraz w rozporządzeniu z dnia 25 sierpnia 2003r. Regulaminie organizacyjno-porządkowy wykonywania tymczasowego aresztowania. Ograniczenia w utrzymywaniu kontaktów dotyczą wyłącznie możliwości widzeń z członkami rodziny i najbliższymi w wyniku zastosowania wobec osób zatrzymanych, tymczasowo aresztowanych, skazanych kar dyscyplinarnych.

Reasumując powyższe Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi, zatem stosownie do postanowień art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało skargę oddalić.