Wyrok z dnia 2013-05-23 sygn. II SA/Ol 321/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2013 r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 29 lutego 2012 r. T.P. zwróciła się do Ośrodka Pomocy Społecznej w D. o przyznanie pomocy w formie zasiłku celowego. Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., wyznaczyło do załatwienia sprawy Prezydenta Miasta "[...]"– związku z wyłączeniem pracowników i Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. od załatwienia przedmiotowej sprawy, w konsekwencji czego organ stał się niezdolny do załatwienia sprawy, zainicjowanej wnioskiem strony.

W dniu 26 lipca 2012 r., pracownik socjalny Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. dokonał aktualizacji wywiadu środowiskowego, w wyniku którego ustalił, wg stanu na luty 2012 r., że wnioskodawczyni prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z mężem. Miesięczny dochód rodziny to kwota 427,50 zł, w tym 274,50 zł z tytułu zasiłku stałego oraz 153 zł z tytułu zasiłku pielęgnacyjnego. T.P. jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym orzeczonym na stałe. Oboje małżonkowie nie pracują, W.P. nie jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy, utrzymują się z pomocy społecznej. Zamieszkują w domu jednorodzinnym, który wymaga prac wykończeniowych. W trakcie wywiadu W.P. oświadczył, że nie posiada środków na opłacenie leków, na zakup obuwia sobie i żonie oraz odzieży.

Decyzją z dnia 9 sierpnia 2012 r. organ I instancji przyznał stronie świadczenie pieniężne na zakup posiłku lub żywności w ramach programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" w kwocie 174 zł na luty 2012 r. Po rozparzeniu odwołania strony od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie, decyzją z dnia 22 listopada 2012 r., uchyliło decyzję, będącą przedmiotem odwołania oraz przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Kolegium wskazało, że z uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji nie wynika, aby przyznana uchyloną decyzją pomoc była konsekwencją rozważenia sytuacji rodzinnej i dochodowej wnioskodawczyni oraz jej potrzeb, w związku z możliwościami, jakimi dysponuje organ przyznający świadczenie. Zdaniem Kolegium, zarządzenie Kierownika GOPS w sprawie ujednolicenia dziennej stawki zasiłku, przyznawanego w ramach programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", nie mogło stanowić podstawy prawnej określenia wysokości świadczenia pieniężnego na zakup żywności.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O., działając z upoważnienia Prezydenta "[...]", wydał w dniu 24 grudnia 2012r. decyzję nr "[...]", którą przyznał wnioskodawczyni świadczenie pieniężne na zakup posiłku lub żywności (zasiłek celowy) w ramach programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" w kwocie 174 zł od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 29 lutego 2012 r. W uzasadnieniu przywołano przepisy prawa mające zastosowanie w sprawie, tj. przepisy ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania". Organ I instancji przedstawił też ustalenia z aktualizacji wywiadu środowiskowego - stan na luty 2012 r. Ustalono, że rodzina Państwa P. w styczniu 2012 r. posiadała dochód w wysokości 427,50 zł, co na osobę daje kwotę 213, 75 zł, kryterium dochodowe rodziny na ten czas wynosiło 702 zł (na osobę 351 zł). W skład dochodu zaliczono zasiłek stały w wysokości 274,50 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie. Gospodarstwo domowe 2-osobowe. T.P. zaliczona została – orzeczeniem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o stopniu Niepełnosprawności w "[...]" z dnia "[...]" r. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe, od dzieciństwa. W.P. był do "[...]" r. zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna poszukująca pracy w Urzędzie Pracy Powiatu "[...]". Z dniem "[...]"r. wyrejestrowany z Urzędu. W marcu organ skierował go na kurs brukarza z elementami dociepleń i izolacji termicznych obiektów budowlanych. Zgodnie z wydanym zaświadczeniem lekarskim, wobec przeciwwskazań zdrowotnych, jest niezdolny do podjęcia pracy na ww. stanowisku.

Organ wyjaśnił w uzasadnieniu decyzji, że wyznacznikami wysokości zasiłku celowego są – z jednej strony - sytuacja materialna osoby lub rodziny oraz cel na który zasiłek jest przyznawany, a z drugiej strony - możliwości finansowe ośrodka pomocy społecznej. Podkreślono, że przyznana pomoc musi mieć pokrycie w środkach finansowych, gdyż w przeciwnym wypadku nie mogłaby zostać faktycznie zrealizowana. Ośrodek pomocy społecznej nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób lub rodzin ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby lub rodziny wysokości. Organ wyjaśnił, że wnioskowane świadczenie przyznawane jest w ramach uznania administracyjnego, co oznacza załatwienie sprawy zgodnie ze słusznym interesem obywatela, o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny i możliwości organu w zakresie posiadanych uprawnień i środków. Organ I instancji podał, że Gminny Ośródek Pomocy Społecznej w "[...]"w miesiącu lutym 2012 r.. dysponował kwotą 6.205 zł na zasiłki celowe na zakup posiłku lub żywności. Pomocą objęto 71 osób. Wysokość świadczenia dla 2-osobowej rodziny wynosiła 174 zł. Dla porównania wskazano, że Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w "[...]" w miesiącu lutym 2012 r. wydatkował kwotę 172.085 zł na zasiłki celowe na zakup posiłku lub żywności. Pomocą objęto 3.603 osoby. Średnia wysokość świadczenia na osobę wynosiła 47,76 zł, czyli na rodzinę 2-osobową: 95,52 zł. Organ I instancji zaznaczył, że w pierwszej kolejności pomoc przyznawana była rodzinom wielodzietnym, osobom samotnie wychowującym dzieci, następnie bezrobotnym oraz rencistom o niskich dochodach. Mając powyższe na uwadze organ przyznał zasiłek celowy na zakup żywności w kwocie 174 zł. W ocenie organu, przyznana pomoc uwzględnia trudną sytuację zdrowotną i materialną rodziny wnioskodawczyni oraz fakt zamieszkiwania w gminie "[...]", jak również wielkość posiadanych środków finansowych oraz liczbę osób i rodzin pozostających w kręgu zainteresowania Gminnego Ośrodka pomocy Społecznej w "[...]".

Od decyzji tej odwołanie wniosła T.P, zarzucając organowi I instancji tworzenie "terroru bezprawia", w tym: niewykonanie wskazań SKO z decyzji kasacyjnej; nieprzeprowadzenie postępowania co do przyczyn żądania wyłączenia Wójta Gminy "[...]"; bezprawne powoływanie w decyzji wyroków w sprawach, w których strona nie brała udziału; nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego z dokumentów przedkładanych organowi.

Decyzją z dnia 20 lutego 2013r. nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji, w całości podzielając przedstawione w niej argumenty. Organ odwoławczy podkreślił, że zasiłek celowy na zakup żywności przyznawany jest przez organ administracji publicznej w zakresie tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że organ pomocy społecznej po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych i uwzględnieniu zasad udzielania pomocy społecznej, ma swobodę w podjęciu decyzji co do przyznania pomocy. Podkreślono, że sam fakt spełnienia przez wnioskodawcę ustawowych kryteriów nie oznacza automatycznego przyznania mu tego świadczenia i w wysokości przez niego oczekiwanej. Zważono, że organy pomocy społecznej, podejmując rozstrzygnięcie w ramach uznania administracyjnego, kierować się muszą ogólną zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy oraz uwzględniać potrzeby osób korzystających z pomocy, jeżeli odpowiadają one celom i możliwościom pomocy społecznej. Rozmiar świadczenia powinien być odpowiedni do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy oraz do możliwości finansowych organów odpowiedzialnych za jej udzielnie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że organ I instancji dokonał prawidłowych ustaleń

w zakresie sytuacji dochodowej i sytuacji rodzinnej wnioskodawczyni. Zgodnie z powołanymi przepisami ustalił dochód rodziny z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku, tj. ze stycznia 2012 r. Rodzina spełniła kryterium dochodowe do przyznania wnioskowanej pomocy. Zachodziła również jedna z sytuacji opisanych w art. 7 ustawy o pomocy społecznej, tj. niepełnosprawność. Kolegium stwierdziło również, że wielkość udzielonej pomocy dostosowano do posiadanych środków finansowych oraz liczby osób i rodzin pozostających w kręgu zainteresowania Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]". Kolegium zauważyło dodatkowo, że organ I instancji nie pozostawił rodziny wnioskodawczyni bez pomocy, przyznając jej świadczenie pieniężne. Wskazano, iż z posiadanych przez Kolegium informacji wynika, że T.P. systematycznie korzysta z pomocy finansowej Ośrodka w formie zasiłków celowych na potrzeby bieżące, w tym na leki, energię, środki czystości.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, T.P. zażądała jej uchylenia, podnosząc zarzut:

- naruszenia art. 7 i 107 § 3 k.p.a. poprzez pozostawienie wniosków dowodowych bez rozpatrzenia i nieustalenie stanu faktycznego, tj. przyczyn ubiegania się o pomoc społeczną i żądania wyłączenia wskazanych imiennie osób, które zdaniem skarżącej przyczyniły się do ubóstwa jej rodziny.;

- wydania postanowień o wyłączeniu pracowników GOPS w "[...]" bez wcześniejszego rozpatrzenia wyłączenia Wójta Gminy "[...]", sprawcy jej ubóstwa, co w ocenie skarżącej skutkuje nieważnością tych postanowień;

- nierozpoznanie wniosku o wyłączenie Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie pana "[...]".

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że sprawa ma wieloletni przebieg. Stwierdziła, że Wójt Gminy okradł jej rodzinę na kwotę ok. 150.000 zł w sposób opisany w aktach sprawy, a obecnie okrada budżet gminy Dywity poprzez GOPS "[...]"

i MOPS w "[...]". Podała, że sprawy są mataczone i według skarżącej, udział bierze w tym procederze Prezes Samorządowego Kolegium Odwoławczego w "[...]". Wskazała, że MOPS w "[...]" pozbawia stronę możliwości złożenia rzetelnego wywiadu w związku z doprowadzeniem do ubóstwa rodziny przez Wójta Gminy "[...]"

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie, podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm. – powoływanej dalej jako: "p.p.s.a."), sąd administracyjny, dokonując kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia może nastąpić między innymi w sytuacji, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że sąd administracyjny nie ocenia decyzji organu pod kątem jej słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego, ale w zakresie dokonywane kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji, orzekając w sprawie, nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Badając legalność zaskarżonej decyzji w świetle powołanych wyżej kryteriów oraz w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Organy orzekające, rozpoznając wniosek skarżącej o przyznanie zasiłku celowego na zakup żywności w sposób precyzyjny i wyczerpujący wskazały, jakie są warunki i zasady przyznawania świadczeń z pomocy społecznej, w tym zasiłku celowego. W szczególności, wyjaśniono sprawę w stopniu umożliwiającym jej rozstrzygnięcie. Organy dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych w świetle powołanych przepisów, stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia. Ocenie materiału dowodowego nie można postawić zarzutu dowolności. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozostawia wątpliwości co do jego zgodności z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm. –powoływanej dalej jako: "k.p.a."). Argumentacja, podnoszona przez Dyrektora MOPS w "[...]", jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze jest prawidłowa i przekonująca.

Ustawodawca precyzyjnie określił warunki przyznawania pomocy społecznej w ustawie z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013r. poz. 182 z późn. zm.). Do tej ustawy odwołuje się wprost ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz.U. Nr 267, poz. 2259 z późń. zm.) .), zwana dalej: "ustawą". Zgodnie z treścią art. 3 pkt 1 lit c) tej ustawy, w ramach Programu są realizowane działania dotyczące w szczególności: zapewnienia pomocy w zakresie dożywiania osobom i rodzinom znajdującym się w sytuacjach wymienionych w art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w szczególności osobom samotnym, w podeszłym wieku, chorym lub niepełnosprawnym - w formie posiłku, świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności, albo świadczenia rzeczowego w postaci produktów żywnościowych. Z treści art. 5 w/w ustawy wynika, że pomoc może być przyznana nieodpłatnie osobom i rodzinom, o których mowa w art. 3 pkt 1, jeżeli dochód osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza 150 % kryterium dochodowego, o którym mowa odpowiednio w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Art. 7 w/w ustawy stanowi, że do udzielania pomocy w zakresie dożywiania, z wyłączeniem pomocy określonej w art. 6a, mają zastosowanie odpowiednio przepisy ustawy o pomocy społecznej dotyczące udzielania świadczeń z pomocy społecznej. Stosownie zaś do § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 2006r. w sprawie realizacji programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", świadczenie pieniężne na zakup posiłku lub żywności realizowane jest w postaci zasiłku celowego.

W myśl zaś art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu.

W przytoczonych przepisach ustawodawca unika wyraźnej kategoryzacji prawa do pomocy społecznej, ustanawiając zasady przyznawania tej pomocy. Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Z treścią tego przepisu koresponduje art. 7 k.p.a., w świetle którego, organ administracji publicznej działający na podstawie przepisów prawa materialnego, przewidujących uznaniowy charakter rozstrzygnięcia, obowiązany jest załatwić sprawę w sposób zgodny ze słusznym interesem obywatela, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny ani nie przekracza to możliwości organu wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków (zob. wyrok NSA z 11.06.1981r., sygn. akt SA 820/81, ONSA 1981, nr 1, poz. 57). Z regulacji tej wynika zatem domniemanie pozytywnego załatwienia sprawy, od którego można odstąpić dopiero wówczas, gdy w uzasadnieniu decyzji wykaże się, że takie załatwienie sprawy kolidowałoby z interesem społecznym lub przekraczałoby możliwości organu (por. wyrok NSA z 19.01.2006r., sygn. akt I OSK 777/05, LEX nr 194414).

W ocenie Sądu, organ odwoławczy dokonał wszechstronnej analizy okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie, a jej wyniki zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i nie budzą one zastrzeżeń. Zaskarżonej decyzji nie można zarzucić przekroczenia granic uznania administracyjnego, gdyż organ szczegółowo wskazał, czym kierował się przy podejmowaniu rozstrzygnięcia i argumentacja ta zasługuje na akceptację. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że skarżąca spełnia przesłanki do przyznania wnioskowanej pomocy. W szczególności jest osobą niepełnosprawną, bezrobotną, a miesięczny dochód 2-osobowej rodziny to kwota 427,50 zł, na którą składa się zasiłek stały i zasiłek pielęgnacyjny. Nie oznacza to jednak obowiązku automatycznego przyznania skarżącej wnioskowanej pomocy. Zasiłek ten jest bowiem świadczeniem nieobowiązkowym, a jego przyznanie, jak słusznie wskazywały organy obu instancji, pozostawione jest uznaniu organu administracji publicznej. Podkreślić należy, iż organ pomocy musi uwzględniać fakt, że ograniczone środki finansowe, jakimi dysponuje, winny trafić do jak największej liczby osób potrzebujących. Nie może zatem swojej pomocy skoncentrować na finansowaniu potrzeb tylko jednej osoby, choćby jej sytuacja materialna, czy też zdrowotna była najtrudniejsza. Organ ma obowiązek dokonać oceny nie tylko sytuacji materialnej skarżącej, ale także ilości i rodzaju skierowanych do niego form pomocy. Środki na pomoc społeczną muszą zabezpieczyć potrzeby związane z całym rokiem i uwzględniać potrzeby wszystkich podopiecznych, w tym tych gospodarstw domowych, gdzie na utrzymaniu są dzieci, a dochody rodziny są znacznie poniżej minimum socjalnego. Organ I instancji wykazał zaś, że środki te są niewystarczające na zaspokojenie wszystkich potrzeb. W związku z tym organ musi uwzględniać ilość posiadanych środków pieniężnych, ilość osób i rodzin ubiegających się i kwalifikujących do przyznania pomocy i dokonywać stosownego rozdziału środków, tak aby z pomocy społecznej skorzystała jak największa liczba podopiecznych, gdyż tylko takie postępowanie jest zgodne z zasadami sprawiedliwości społecznej oraz zasadami wynikającymi z art. 3 ust. 3 i 4 ustawy o pomocy społecznej.

Podkreślenia wymaga, że kwestionowana przez skarżącą decyzja uwzględniła zgłoszony wniosek na kwotę 174 zł. Skarżąca w ogóle nie kwestionuje wysokości przyznanego świadczenia, domagając się jedynie zbadania przyczyn, z powodu których rodzina znalazła się w ubóstwie. Z argumentacji skargi wynika, że skarżąca zmierza już od wielu lat do uzyskania potwierdzenia, że Wójt Gminy "[...]" ponosi winę za problemy finansowe i zdrowotne rodziny. Osiągnięcie zamierzonego celu nie jest jednak możliwe w postępowaniu o przyznanie pomocy społecznej. Przyczyny, z powodu których doszło do ubóstwa, nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia wniosku o przyznanie zasiłku. Żaden przepis ustawy nie uzależnia bowiem możliwości przyznania świadczenia od przyczyn ubóstwa. Wystarczające jest potwierdzenie istnienia takiego stanu w środowisku. Skoro sam fakt ubóstwa uprawnia do przyznania pomocy społecznej (art. 7 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej) nie ma potrzeby, ani podstaw do analizowania powodów jego powstania.

Również w przypadku rozpatrywania wniosku o wyłączenie pracownika, czy organu nie jest możliwe rozstrzyganie o winie ani przypisywanie sprawstwa. Instytucja wyłączenia od orzekania służy zachowaniu obiektywizmu (art. 7 k.p.a.) i pogłębianiu zaufania do organów państwa (art. 8 k.p.a.) przy wydawaniu decyzji administracyjnej i ma na celu eliminowanie wszelkich przyczyn, skutkujących pojawieniem się jakichkolwiek wątpliwości co do bezstronności i obiektywizmu przy rozpoznawaniu sprawy (art. 24 § 3 k.p.a.). Wystarczające jest jedynie uprawdopodobnienie okoliczności, które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności pracownika.

W rozpatrywanym przypadku do takich wyłączeń doszło na podstawie postanowień Kierownika GOPS w "[...]"i Wójta Gminy "[...]" z dnia 27 marca 2012 r., wydanych na skutek wniosków o wyłącznie, złożonych przez pracownika socjalnego i Kierownika GOPS w "[...]", argumentujących, iż wnioskodawczyni w licznych pismach zarzucała wymienionym mataczenie, przekraczanie uprawnień, czy brak zaufania. Skoro skarżąca wielokrotnie kwestionowała obiektywizm tych pracowników, podkreślając, iż nie jest możliwa jej współpraca z nimi, a okoliczność ta znana jest też Sądowi z urzędu w związku z rozpoznawaniem uprzednio wnoszonych skarg przez "[...]", to nie można odmówić tym postanowieniom słuszności, w szczególności z uwagi na charakter postępowania o udzielenie pomocy i rolę pracownika socjalnego, który obowiązany jest rzetelnie przeprowadzić rodzinny wywiad środowiskowy, a do tego nie przyczynia się negatywne nastawienie i brak zaufania do osoby go przeprowadzającej. W ocenie Sądu, skoro postanowienia o wyłączeniu pracowników GOPS w "[...]" uwzględniły wniosek samej skarżącej o ich wyłączenie, to niezasadnie skarżąca wywodzi zarzut nierozpatrzenia uprzednio wniosku o wyłączenie od orzekania Wójta Gminy "[...]". Wskazać trzeba w tym zakresie przede wszystkim, że co do zasady, z mocy art. 110 ust. 1 i 7 ustawy o pomocy społecznej, zgłoszony wniosek o przyznanie pomocy podlegał rozpoznaniu przez Kierownika GOPS w "[...]", a nie Wójta Gminy "[...]". Stosownie wprawdzie do treści art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wójt w zakresie regulacji, o której mowa powyżej może upoważnić swoich zastępców lub innych pracowników urzędu gminy do wydawania rozstrzygnięć w jego imieniu. Natomiast treść art. 110 ust. 7 ustawy o pomocy społecznej wyraźnie wskazuje, że wójt udziela upoważnienia do wydawania decyzji w sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do zadań własnych gminy kierownikowi ośrodka pomocy społecznej. Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że w tym przypadku wójt nie podejmuje oceny co do dekoncentracji swoich kompetencji, lecz stosownie do brzmienia tej normy, która nakazuje dekoncentrację, upoważnia kierownika ośrodka pomocy społecznej do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej. Z powyższego wynika, że wójt nie jest organem właściwym do prowadzenia postępowania w przedmiocie udzielenia ewentualnej pomocy w tym przedmiocie. Na zasadzie art. 110 ust. 1 omawianej ustawy obowiązek ten realizuje natomiast właściwy ośrodek pomocy społecznej, a sprawę rozstrzyga, wydając decyzję administracyjną kierownik ośrodka pomocy społecznej, działający z upoważnienia odpowiednio wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

W związku z tym, konieczność uprzedniego rozpatrzenia wniosku o wyłączenie wójta, jako bezpośredniego przełożonego kierownika GOPS, przez organ właściwy ze względu na strukturę ustrojową samorządu terytorialnego, czyli przez organ wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 k.p.a., zachodziłaby w sytuacji, gdyby osoba pełniąca funkcję wójta, której obiektywizm zakwestionowano, odmówiła żądanego wyłączenia (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2007r., sygn. akt I OSK 383/07). Wówczas można byłoby przyjąć, że brak rozważenia wniosku o wyłączeniu wójta miałby znaczenie dla końcowego wyniku sprawy. W niniejszej sprawie jednak Wójt Gminy przychylił się do wniosku zarówno skarżącej, jak i Kierownika GOPS, co skutkowało wyznaczeniem Prezydenta Miasta "[...]" do rozpatrzenia zgłoszonego wniosku.

Niezasadnie skarżąca domaga się również rozstrzygnięcia w przedmiocie wyłączenia Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w "[...]", skoro nie wchodził on w ogóle do składu orzekającego w niniejszej sprawie. Nie decydował w sprawie, więc nie zachodziła potrzeba analizowania jego stosunku względem skarżącej.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.