Wyrok z dnia 2013-06-18 sygn. I OSK 377/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Penda po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wójta Gminy N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 listopada 2012 r. sygn. akt II SA/Lu 666/12 w sprawie ze skargi Z. W. z udziałem Wójta Gminy N. w przedmiocie wymierzenia organowi grzywny za niewykonanie orzeczenia sądu w sprawie II SAB/Lu 70/11 dotyczącej nierozpoznania wniosku z dnia 18 września 2011 r. w sprawie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 r. (sygn. akt II SA/Lu 666/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, po rozpoznaniu skargi Z. W., wymierzył Wójtowi Gminy N. grzywnę w wysokości 200 (dwustu) złotych za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 lutego 2012 r. ( sygn. akt II SAB/Lu 70/11).

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Prawomocnym wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Lu 70/11), wydanym na skutek skargi Z. W. na bezczynność Wójta Gminy N., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zobowiązał organ do rozstrzygnięcia – w terminie 30 dni od daty doręczenia akt administracyjnych sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku – wniosku skarżącego z dnia [...] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup opału.

W dniu 20 lipca 2012 r. Z.W. złożył skargę o wymierzenie Wójtowi Gminy N. grzywny za niewykonanie w/w wyroku, która – zdaniem Sądu – była uzasadniona.

Jak ustalił Sąd Wojewódzki akta administracyjne sprawy wraz z odpisem wyroku, wydanego w sprawie o sygnaturze akt II SAB/Lu 70/11, zostały doręczone organowi w dniu [...] maja 2012 r.

W dniu [...] czerwca 2012 r. pracownicy Ośrodka Pomocy Społecznej w N. udali się do miejsca zamieszkania Z. W. w celu przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, jednak nie zostali wpuszczeni do środka. W związku z powyższym, pismem z tej samej daty, Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w N. poinformował Z. W., że kolejny termin wywiadu środowiskowego, który zostanie przeprowadzony w miejscu jego zamieszkania, został wyznaczony na dzień [...] czerwca 2012 r.

W dniu [...] czerwca 2012 r. natomiast Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w N. wydał cztery postanowienia, w których odmówił uwzględnienia wniosków Z. W. o wyłączenie z udziału w postępowaniu w niniejszej sprawie czterech pracowników Ośrodka Pomocy Społecznej w N. Wyznaczony zaś na dzień następny wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania Z. W., nie odbył się z powodu jego nieobecności. Wobec powyższego, w dniu [...] czerwca 2012 r. organ skierował do zainteresowanego pismo wzywające go do przedstawienia szeregu dokumentów, niezbędnych do ustalenia jego aktualnej sytuacji a w dniu [...] lipca 2012 r. poinformował go, że wniosek jego zostanie rozpatrzony do dnia [...] lipca 2012 r.

Pismem (data wpływu [...] lipca 2012 r. ) Z.W. wezwał Wójta Gminy N. do wykonania wyroku Sądu z dnia 23 lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Lu 70/11).

W dniu [...] lipca 2012 r. została zaś wydana decyzja nr [...] odmawiającą uwzględnienia wniosku Z. W. z dnia [...] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego na zakup opału.

W dniu [...] lipca 2012 r., jak stwierdził Sąd, Z. W. złożył przedmiotową skargę

Odpowiadając na nią, Wójt Gminy N. wnosił o jej oddalenie i wskazywał, że w wykonaniu wyroku z dnia 23 lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Lu 70 /11) wydana została decyzja z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...]

Wymierzając – na zasadzie art. 154 § 1 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 207 ze zm. ) zwanej dalej: "P.p.s.a."- grzywnę Wójtowi Gminy N. w kwocie 200 zł, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że skarga była uzasadniona.

Na wstępie Sąd przytoczył treść art. 154 § 1 P.p.s.a. i zauważył, że niewykonanie wyroku, o którym mowa w w/w przepisie, ma miejsce zarówno wtedy, gdy organ nie wykonał orzeczenia sądu w ogóle, jak i wtedy, gdy wprawdzie wykonał orzeczenie, ale z przekroczeniem wyznaczonego terminu, gdyż – wg art. 154 § 3 P.p.s.a. - wykonanie wyroku po wniesieniu skargi, o której mowa w § 1, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania lub oddalenia skargi.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd Wojewódzki podkreślił, że organ administracji wprawdzie rozpoznał wniosek Z. W. z dnia [...] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego na zakup opału, bo wydał w tym przedmiocie decyzję dniu [...] lipca 2012 r., ale decyzja ta została jednak wydana z przekroczeniem, wyznaczonego w wyroku z dnia [...] lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Lu 70/11), trzydziestodniowego terminu, liczonego od daty doręczenia akt administracyjnych sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku.

Skoro bowiem akta administracyjne sprawy – jak wywodził Sąd - zostały doręczone organowi w dniu [...] maja 2012 r. (data widniejącą na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki zawierającej akta administracyjne sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku), to decyzja rozstrzygająca powyższy wniosek Z. W. z dnia [...] września 2011 r. powinna zapaść najpóźniej w dniu [...] czerwca 2012 r. Tymczasem, pierwsza czynność, jaką wykonał organ po doręczeniu akt administracyjnych, miała miejsce dopiero w dniu [...] czerwca 2012 r. (próba przeprowadzenia wywiadu środowiskowego w miejscu zamieszkania Z. W.), a zatem już po upływie wskazanego w wyroku sądu terminu do wydania decyzji w tej sprawie. Wprawdzie przy tym organ poinformował skarżącego, że z uwagi na skomplikowany charakter sprawy, jego wniosek z dnia [...] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego na zakup opału zostanie rozpatrzony do dnia [...] lipca 2012 r., jednak nastąpiło to dopiero w dniu [...] lipca 2012 r., a zatem po dwóch tygodniach od upływu terminu wyznaczonego przez sąd na rozpoznanie wniosku.

W tej sytuacji Sąd Wojewódzki zwrócił uwagę, że z treści akt administracyjnych wynikało, że przez trzydzieści dni od daty doręczenia organowi akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II SAB/Lu 70/11, organ nie podjął żadnych działań, zmierzających do rozpoznania wniosku a zatem zaistniała podstawa do wymierzenia Wójtowi Gminy N. grzywny, w oparciu o dyspozycję art. 154 § 1 P.p.s.a.

Przy ustalaniu jej wysokości Sąd wziął pod uwagę fakt, że wprawdzie wniosek skarżącego został rozpoznany przed wydaniem niniejszego wyroku, ale nastąpiło to po niemal trzytygodniowym okresie opóźnienia w jego rozpoznaniu i niepodejmowaniu przez organ w sprawie żadnej czynności w trzydziestodniowym terminie, wyznaczonym w wyroku Sądu.

W tych warunkach, opierając się na treści obwieszczenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 lutego 2012 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w 2011 r. i w drugim półroczu 2011 r. (M. P. z 2012 r. poz. 94), z którego wynikało, iż przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w 2011 r. wynosiło 2.974,69 zł., Sąd Wojewódzki uznał, że grzywna w wysokości 200 zł, będzie adekwatną do stopnia naruszenia przepisów prawa przez organ.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, Wójt Gminy N. zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie naruszenie: I. prawa materialnego poprzez:

1.niewłaściwe zastosowanie art. 12 k.p.a. w związku z art. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o Pomocy społecznej (u.p.s.), polegające na uznaniu, iż działanie organu przeczyło zasadzie szybkości postępowania administracyjnego i nosiło znamię bezczynności (opieszałości), w sytuacji gdy nie jest możliwe szybkie i wnikliwe działanie w obliczu braku jakiejkolwiek współpracy ze strony wnioskodawcy;

2.niewłaściwym zastosowaniu art. 35 § 5 k.p.a. w związku z art. 4 ustawy o pomocy społecznej, poprzez nieuwzględnienie faktu, iż do terminu załatwienia sprawy nie wlicza się okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych, w szczególności wynikających z braku współdziałania ze strony wnioskodawcy;

3. poprzez błędną wykładnię art. 110 ustawy o pomocy społecznej w związku z art. 39 ust 2 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, poprzez błędne wskazanie przez Sąd I instancji, iż chwilą od którego zaczął biec termin na wydanie decyzji przez Kierownika OPS N. był, dzień wpływu akt administracyjnych wraz z uzasadnieniem wyroku na biuro podawcze w Urzędzie Gminy N. Takie stanowisko niejako zaprzecza autonomicznej pozycji Ośrodka Pomocy Społecznej, jako jednostki organizacyjnej, której to powierzono wykonywanie zadań z zakresu pomocy społecznej;

II. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy to jest:

1.art. 141 § 4 P.p.s.a., poprzez błędną ocenę stanu faktycznego i przyjęcie, że doręczenie akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku wydanego w sprawie II SAB/Lu 70/11 miało miejsce w dniu [...] maja, w sytuacji gdy Ośrodek Pomocy Społecznej formalnie otrzymał je w dniu 30 maja i od tego dnia rozpoczął się bieg terminu do wydania decyzji oraz przyjęcie, że przez 30 dni od daty doręczenia akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku wydanego w sprawie II SAB/Lu 70/11 nie podjęto żadnych działań zmierzających do rozpoznania wniosku Z. W. w sytuacji, gdy pierwsza czynność została przeprowadzona przed dniem [...] czerwca 2012 r. (końcowy termin do wydania decyzji), tj. w dniu [...] czerwca 2012 r.,

2. art. 154 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 149 § 1 i 2 P.p.s.a., poprzez wymierzenie kary grzywny w sytuacji, w której podjęto wszelkie starania celem terminowego załatwienia sprawy i wbrew twierdzeniu Sądu I instancji pierwsza czynność niezbędną do wydania decyzji (próba przeprowadzenia wywiadu środowiskowego), została dokonana jeszcze przed upływem 30-dniowego terminu wskazanego w wyroku sądu oraz w sytuacji, gdy to nie z winy organu tylko z powodu braku współpracy po stronie wnioskodawcy, wydanie decyzji w wyznaczonym terminie okazało się niemożliwe;

3. art. 154 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 52 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 53 § 2 P.p.s.a., poprzez przyjęcie skargi do rozpoznania w sytuacji, gdy niezwłocznie po wezwaniu do wykonania wyroku została wydana decyzja administracyjna.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, skarżący kasacyjnie wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnoszono, że akta administracyjne sprawy wraz z odpisem przedmiotowego wpłynęły do Ośrodka Pomocy Społecznej N., jako jednostki organizacyjnej Gminy powołanej do realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej, w dniu [...] maja 2012 r. Zatem termin 30-dniowy do wydania decyzji upływał dopiero w dniu [...] czerwca 2012 r. W dniu zaś [...] czerwca 2012 r. pracownicy Ośrodka Pomocy Społecznej w N. udali się do miejsca zamieszkania wnioskodawcy w celu przeprowadzenia obowiązkowego wywiadu środowiskowego, jednak nie zostali wpuszczeni do mieszkania.

W tym miejscu zwracano też uwagę, że wnioskodawca, choć składa do Ośrodka liczne wnioski o udzielenie pomocy, nie wypełnia jednak nawet minimum formalności, związanych z urzeczywistnieniem kierowanego roszczenia (np. nie odbiera korespondencji zawierającej informacje o terminie przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, pomimo obecności w domu nie wpuszcza pracowników OPS N., nie okazuje też dokumentów niezbędnych do ustalenia stanu osobisto-majątkowego, notorycznie żąda wyłączenia pracowników Ośrodka).

W tym przypadku wnioskodawca zatem – z jednej strony odmawia współpracy, (postępując wbrew zasadzie wyrażonej w art. 4 ustawy o pomocy społecznej), z drugiej zaś strony - wzywa organ do wykonania wyroku.

W tej sytuacji, Wójt Gminy N. twierdził, że zaskarżony wyrok naruszał przepisy w/w ustawy, gdyż osoby, które wnoszą o przyznanie im pieniędzy publicznych - w postaci np. zasiłku celowego lub okresowego - na zaspokajanie własnych potrzeb, mają obowiązek współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji rodziny (art. 4 w związku z art. 107 ustawy o pomocy społecznej zaś brak tak takiej współpracy po stronie wnioskodawcy powoduje konieczność wydłużenia terminu do załatwienia sprawy. Okoliczność ta zaś nie może rodzić negatywnych konsekwencji po stronie organu (niezałatwienie sprawy w terminie).

Ponadto, zgodnie z dyspozycją art. 110 ustawy o pomocy społecznej, zadania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne - ośrodki pomocy społecznej (ust. 1). Natomiast, wójt udziela kierownikowi ośrodka pomocy społecznej upoważnienia do wydawania decyzji administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do właściwości gminy (ust. 7). Zatem w sferze pomocy społecznej należy uznać, że przekazanie kompetencji ma charakter obligatoryjny. Organ wykonawczy gminy nie jest władny do wydawania rozstrzygnięć administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej a wydane przez niego decyzje należy traktować jako dotknięte wadą nieważności.

Wobec powyższego, skoro zadania z zakresu pomocy społecznej w Gminie N. realizuje Ośrodek Pomocy Społecznej w N. - i to po stronie Kierownika Ośrodka leży kompetencja do wydawania decyzji z zakresu pomocy społecznej - to należało przyjąć, że zawsze bieg terminu do załatwienia sprawy administracyjnej we wskazanym zakresie liczyć należy od dnia wpływu wniosku do Ośrodka Pomocy Społecznej (czyli do tej jednostki w ramach której dojdzie do formalnego załatwienia sprawy). Zatem, termin 30-dniowy (upływający w dniu [...] czerwca) do rozstrzygnięcia wniosku skarżącego z dnia [...] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup opału liczony winien być od dnia [...] maja 2012 r., a nie jak wskazuje Sąd I instancji od dnia [...] maja 2012 r. Skutkiem powyższego należało przyjąć, iż pierwsza czynności formalno - prawna Ośrodka N. nie została podjęta po upływie wskazanego w wyroku Sądu I instancji terminu do wydania decyzji.

Skarżący organ podnosił też, że warunkiem skutecznego wniesienia przez stronę skargi na bezczynność organu po wyroku sądu, z żądaniem wymierzenia organowi grzywny, jest uprzednie pisemne wezwanie właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy. W doktrynie wskazuje się bowiem, iż do wezwania takiego stosować należy per analogiam przepis art. 52 § 4 P.p.s.a. i art. 53 § 2 P.p.s.a. Zatem, samo wezwanie do wykonania wyroku będzie więc przesłanką niewystarczającą do skutecznego wniesienia skargi. Konieczne jest, aby po tym wezwaniu złożyć skargę we właściwym terminie, to jest terminie, o jakim mowa w art. 53 § 2 P.p.s.a.

Przyjmując jednak nawet pogląd odmienny, skarżący kasacyjnie zwracał uwagę, że zawsze wezwanie do wykonania wyroku powinno określać organowi niezwłoczny, ale rozsądny termin na wykonanie tego wyroku, a dopiero po bezskutecznym upływie owego terminu mogło nastąpić wniesienie skargi.

Wezwanie zaś do wykonania wyroku zostało złożone przez wnioskodawcę w OPS N. w dniu [...] lipca 2012 r. i nie zawierało postanowienia wskazującego na konkretny termin do załatwienia sprawy. Wnioskodawca posłużył się w tym przypadku ogólnym terminem (cyt.) "zwracam się z żądaniem wykonania wyroku (...) w trybie niezwłocznym za pensje podatników". Uczynienie przy tym zadość wskazanemu wezwaniu nastąpiło w dniu [...] lipca 2012 r. Wykonanie wyroku nastąpiło więc niezwłocznie po wezwaniu. Zdaniem skarżącego dopiero po bezskutecznym upływie terminu do wykonania wezwania, wniesienie skargi do Sądu I instancji mogło być dopuszczalne.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Z. W. wnosił o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje

Stosownie do treści art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej, które okazały się jednak nieuzasadnione.

Analizowana sprawa dotyczyła wymierzenia grzywny organowi z powodu niewykonania wyroku sądu administracyjnego, w którym to wyroku sąd zobowiązał organ do rozpoznania wniosku strony w terminie 30 dni od daty doręczenia akt administracyjnych sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku.

Podstawę prawną zatem zaskarżonego wyroku stanowił art. 154 § 1 P.p.s.a., który – jak trafnie zauważył Sąd I instancji - ma zastosowanie zarówno, gdy organ administracji, zobowiązany prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego, w ogóle nie wykonuje nałożonego przez sąd obowiązku, polegającego na wydaniu w określonym terminie aktu lub dokonaniu czynności, jak i wtedy, gdy wprawdzie wykonał orzeczenie sądu, ale z przekroczeniem wyznaczonego terminu.

Z tej przyczyny, odnosząc powyższe do stanu faktycznego zaistniałego w rozpoznawanej sprawie, należało uznać, że skoro Wójt Gminy N., rozpatrując wniosek Z. W. z dnia [..] września 2011 r. o przyznanie zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup opału, nie dochował 30-dziestodniowego terminu, zakreślonego organowi przez Wojewódzki Sad Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 23 lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Lu 70/11), to sytuacja taka wyczerpywała normę z art. 154 § 1 P.p.s.a.

Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej należy stwierdzić, że w dużej mierze były one ze sobą mocno powiązane. Wynika z nich, że kluczowe zagadnienie, które w tej sprawie wystąpiło, sprowadzało się do uściślenia, który organ został zobowiązany w/w wyrokiem Sądu do rozpoznania wspomnianego wyżej wniosku.

Zdaniem bowiem skarżącego kasacyjnie, ponieważ wniosek Z. W. miał oparcie w przepisach ustawy o pomocy społecznej, to – zgodnie z art. 110 w/w ustawy – właściwym do jego rozpoznania był kierownik ośrodka pomocy społecznej, który jest jednostką organizacyjną gminy, wykonującą zadania pomocy społecznej na obszarze danej gminy. Wg autora skargi kasacyjnej, zachodziło zatem w tym przypadku przekazanie przez wójta kompetencji do wydawania rozstrzygnięcia administracyjnego w indywidualnej sprawie z zakresu pomocy społecznej kierownikowi ośrodka pomocy społecznej.

Z tej przyczyny – jak wywodził autor skargi kasacyjnej – miarodajną dla rozstrzygnięcia była data wpływu akt administracyjnych wraz z prawomocnym wyrokiem sądu, stwierdzającym bezczynność Wójta Gminy N., nie do Urzędu Gminnego w N. ([...] maja 2012 r.) a do Ośrodka Pomocy Społecznej w tej Gminie ( [...] maja 2012 r.).

Z tym stanowiskiem nie można się jednak zgodzić.

Zgodnie z art. 110 ust. 1 i 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) zadania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne gminy – ośrodki pomocy społecznej, zaś wójt (burmistrz, prezydent miasta) udziela upoważnienia kierownikowi tego ośrodka do wydawania rozstrzygnięć administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do właściwości gminy. Jak zwrócił przy tym uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 lutego 2013 r. (sygn. akt I OSK 1158/12) przepisu tego nie można wykładać jedynie gramatycznie, lecz należy również uwzględnić w tym przypadku wykładnię systemową. W myśl zaś art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Wójt może przy tym upoważnić swoich zastępców lub innych pracowników urzędu gminy do wydawania decyzji administracyjnych w jego imieniu.

Zgonie też z art. 14 ustawy o pomocy społecznej, w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie, ma zastosowanie kodeks postępowania administracyjnego, który w art. 268a k.p.a. zezwala organowi administracji publicznej na pisemne upoważnianie pracowników kierowanej jednostki do załatwiania spraw w jego imieniu, w tym w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń.

W tej sytuacji art. 110 ust. 7 ustawy o pomocy społecznej nie może być rozumiany i stosowany w ten sposób, że piastun organu nie ma kompetencji do wykonywania obowiązków przewidzianych ustawą o pomocy społecznej bo kompetencja ta została przeniesiona na kierownika ośrodka pomocy społecznej. Ośrodek ten nie ma bowiem samodzielnych zadań a wykonuje zadania własne gminy w zakresie świadczeń pomocowych, gminą zaś kieruje wójt, który przy tym – wg art. 110 ust. 8 cytowanej ustawy – może również udzielić stosownego upoważnienia do wydawania decyzji także innej osobie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż skoro to Wójt Gminy N. był organem właściwym w sprawie rozpoznania wniosku Z. W., to termin, zakreślony organowi wspomnianym wyżej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 lutego 2012 r., należało liczyć w taki sposób, w jaki przyjął to Sąd I instancji.

Powyższe skutkuje uznaniem, iż pierwsza czynność, jaką organ próbował podjąć w sprawie rozpoznania wniosku strony, to jest przeprowadzenie z wnioskodawcą wywiadu środowiskowego w dniu [...] czerwca 2012 r., miała miejsce już po upływie, zakreślonego organowi przez Sąd, terminu. Termin ten bowiem – jak wyżej wspomniano - upływał w dniu [...] czerwca 2012 r. (data otrzymania przez Urząd Gminy akt). W tej sytuacji więc, nie miał znaczenia fakt, że – jak twierdził skarżący kasacyjnie organ - opóźnienie w załatwieniu sprawy było spowodowane przyczynami niezależnymi od organu, czy też winą Z. W., polegająca na braku współdziałania z jego strony z organem (art. 35 § 5 k.p.a. w związku z art. 4 ustawy o pomocy społecznej). Niezasadnym był zatem także zarzut naruszenia przez Sąd art. 12 k.p.a. w związku z art. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (u.p.s.), który – w ocenie autora skargi kasacyjnej - miał polegać na uznaniu, iż działanie organu nosiło znamię bezczynności (opieszałości), mimo, że decyzja merytoryczna została wydana w dniu [...] lipca 2012 r. a wiec po dwóch dniach od dnia skierowania przez stronę wezwania do organu by usunął naruszenie prawa. Dla organu bowiem wiążący był termin zakreślony przez Sąd.

Omówione wyżej względy przemawiają w rezultacie również za poglądem, iż Sąd Wojewódzki, dokonując ustalenia, że doręczenie organowi akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku, wydanego w sprawie o sygnaturze akt II SAB/Lu 70/11, miało miejsce w dniu [...] maja 2012 r. mimo iż, Ośrodek Pomocy Społecznej w N. otrzymał je de facto z Urzędu Gminnego w dniu [...] maja 2012 r., nie naruszył art. 141 § 4 art. P.p.s.a. a wymierzając karę grzywny – nie naruszył art. 154 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 149 § 1 i 2 P.p.s.a. Nie można bowiem podzielić poglądu, iż w analizowanej sprawie zostały podjęte wszelkie starania celem terminowego jej załatwienia, skoro – jak wyżej wspomniano - pierwsza czynność przedsięwzięta przez organ, miała miejsce już po upływie wyznaczonego przez Sąd terminu.

Za niezasadny skład orzekający uznał również zarzut naruszenia art. 154 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 52 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 53 § 2 P.p.s.a.

Zgodnie z orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego terminy do wniesienia skargi, ustalone w w/w dwóch ostatnich przepisach, nie mają zastosowania do skargi wnoszonej na zasadzie art. 154 § 1 P.p.s.a. W konsekwencji zatem, dopuszczalność wniesienia analizowanej skargi nie jest uwarunkowana upływem określonego terminu od dnia doręczenia organowi wezwania do wykonania wyroku. Jedynym zaś warunkiem dopuszczalności wniesienia takiej skargi jest uprzednie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (vide: wyrok NSA z dnia 20 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2721/12, LEX nr 1248469).

Skoro więc, w rozpoznawanym stanie faktycznym Z. W. wniósł skargę do Sądu Wojewódzkiego po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa a (co było rzeczą bezsporną) przed wydaniem przez organ decyzji merytorycznej, to fakty te dowodziły zasadności wyroku Sądu I instancji. W tej sytuacji należało zatem uznać, iż bez wpływu na powyższe pozostawała okoliczność, że w zaskarżonym wyroku Sąd Wojewódzki omyłkowo określił datę wniesienia skargi na dzień [...] lipca 2012 r., choć była to w rzeczywistości data przekazania przez organ Sądowi wniesionej w dniu [...] lipca 2012 r., za pośrednictwem organu, skargi.

Biorąc zatem pod uwagę, że skarga kasacyjna okazała się nieusprawiedliwioną, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 P.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.