Wyrok z dnia 2013-10-31 sygn. I SA/Bk 234/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

W przypadku zawarcia umowy darowizny przedsiębiorstwa zawierającej postanowienia dotyczące przejęcia zobowiązań w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego, obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje z chwilą zawarcia umowy. Odmowa wyrażenia zgody przez wierzycieli na przejęcie zobowiązań darczyńcy przez obdarowanego po zawarciu umowy, daje podstawę do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 października 2013 r. sprawy ze skargi M. Spółka z o.o. S.K.A następca prawny D. Spółka z o.o. S.K.A. w S. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

D. Sp. z o.o. S.K.A. (dalej Spółka) z siedzibą w S. L. we wniosku z [...] listopada 2012 r., działając za pośrednictwem pełnomocnika, zwróciła się o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 426.182,00 zł, pobranym przez notariusza od umowy darowizny przedsiębiorstwa zawartej w akcie notarialnym z [...] lipca 2012 r. Rep. [...] Nr [...]z tytułu przejęcia przez obdarowaną spółkę długów, ciężarów i zobowiązań darczyńcy. Zdaniem pełnomocnika z treści przepisu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U.

z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) wynika, że przejęcie długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy musi nastąpić już w momencie darowizny, a nie później. Przy zawieraniu umowy nie byli zaś obecni wierzyciele darczyńcy i nie złożyli zgody na przejęcie długów. W tym przypadku nastąpiło jedynie ustawowe przystąpienie nabywcy do cudzego długu w trybie art. 554 Kodeksu cywilnego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. decyzją z [...] grudnia 2012 r. nr [...] odmówił stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki zarzucił naruszenie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z [...] kwietnia 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że aktem notarialnym z [...] lipca 2012 r. Rep. [...] Nr [...] Pani R. M. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą "D." Fabryka Okien i Drzwi PCV z siedzibą w S. L. przekazała w formie darowizny prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55⊃1; Kodeksu cywilnego na rzecz D. Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w S. L. W § 5 aktu notarialnego umieszczono zapisy dotyczące przejęcia zobowiązań. Wskazano, że pod pojęciem "przejęte zobowiązania" należy rozumieć wszystkie długi, obowiązki oraz zobowiązania darczyńcy, do których przestrzegania, wykonywania, uiszczania, zwalniania, spełniania zobowiązana jest obdarowana spółka, które wynikają z jakichkolwiek umów na warunkach w nich określonych i związanych z wykonywaniem praw lub obowiązków przez spółkę wynikających ze wspomnianych umów, jednakże z wyłączeniem zobowiązań z tytułów wymienionych w pkt od [...] do [...] aktu notarialnego. Darczyńca oświadczył, że dołoży najwyższej staranności w celu uzyskania, w odniesieniu do przejętych zobowiązań, zgód wierzycieli na przejęcie przez obdarowaną spółkę praw i obowiązków darczyńcy wynikających z umów. Wskazano, że w odniesieniu do wspomnianych umów nastąpi przejęcie długu, o którym mowa w art. 519 i n. Kodeksu cywilnego. Obdarowana spółka z kolei zobowiązała się wobec darczyńcy, że ze skutkiem od daty zawarcia umowy darowizny, w odpowiednich terminach płatności, zachowa, wykona, zapłaci, zwolni lub spełni wszystkie "przejęte zobowiązania". Jednocześnie strony potwierdziły, że po dacie zawarcia umowy darowizny będą w dobrej wierze współpracować podczas negocjacji z wierzycielami, dotyczących możliwego przejęcia umów. W § 13 aktu notarialnego strony określiły wartość przejmowanych zobowiązań na kwotę 14.504.554,00 zł (do opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. a o podatku od czynności cywilnoprawnych) i 13.609.085,00 zł (do opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b ww. ustawy). Notariusz, jako płatnik, pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 426.182,00 zł.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit d ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają umowy darowizny w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy. W rozpatrywanej sprawie przedmiotem darowizny jest przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55⊃1; Kodeksu cywilnego. Nowelizacja tego przepisu dokonana ustawą z 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 49, poz. 408), która weszła w życie 25 września 2003 r. spowodowała, że z definicji przedsiębiorstwa wykreślono, jako jego składnik - "zobowiązania i obciążenia związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa".

To oznacza, że zbycie przedsiębiorstwa obejmuje tylko aktywa. Jeżeli zamiarem stron jest objęcie czynnością prawną także długów, to należy zawrzeć dodatkową umowę o przejęciu długu, o której mowa w art. 519 i n. Kodeksu cywilnego.

W sprawie umowa przejęcia długów została zawarta zgodnie z art. 519 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego, pomiędzy dłużnikiem (darczyńcą), a osobą trzecią (obdarowanym). W związku z tym do skutecznego przejęcia długów darczyńcy potrzebna jest również zgoda wierzycieli. Organ zauważył, że z przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że zgoda taka może być udzielona przed zawarciem umowy o przejęcie długu, równocześnie z zawarciem umowy, jak i po jej zawarciu. Wyrażenie zgody po zawarciu umowy wywołuje skutki ex tunc (z mocą wsteczną), co oznacza, że umowa o przejęcie długu doszła do skutku w chwili jej zawarcia.

W przypadku odmowy wyrażenia zgody umowę przejęcia długu należy uznać za nieważną ab initio (od początku).

W akcie notarialnym strony umowy darowizny zobowiązały się do podejmowania działań w celu uzyskania zgód wierzycieli na przejęcie przez obdarowaną spółkę praw i obowiązków darczyńcy wynikających z umów. Z aktu notarialnego nie wynika termin, do którego zgody te winny być uzyskane. W toku postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej wezwał stronę do przedłożenia dowodów potwierdzających, iż nie doszło do przejęcia długów.

W odpowiedzi pełnomocnik strony wskazał w piśmie z [...] marca 2013 r., że do chwili podpisania aktu notarialnego darczyńca oraz obdarowany nie występowali do wierzycieli o wyrażenie zgody na przejęcie długów, ponieważ przy takiej czynności prawnej występuje solidarna odpowiedzialność za zobowiązania. W kolejnym piśmie z [...] kwietnia 2013 r. stwierdził, że po zawarciu aktu notarialnego darczyńca i obdarowany również nie występowali do wierzycieli o wyrażenie zgody na przejęcie długów.

Zdaniem organu, dopiero w momencie odmowy wyrażenia zgody przez wierzycieli na przejęcie zobowiązań darczyńcy będzie można stwierdzić, że umowa o przejęcie długu nie doszła do skutku. Skoro w niniejszej sprawie zawarto w formie aktu notarialnego umową darowizny przedsiębiorstwa, a w § 5 aktu notarialnego zawarto zapisy dotyczące przejęcia zobowiązań darczyńcy na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) powstał obowiązek podatkowy. Zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym koncepcją czynności konsensualnych, czynność prawna dochodzi do skutku już z chwilą złożenia oświadczenia woli, a zatem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy. W sprawie obowiązek podatkowy powstał [...] lipca 2012 r., tj. w dniu zawarcia umowy darowizny. Stosownie do art. 4 pkt 3 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na obdarowanym. Płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego są notariusze, którzy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 2 i 3 ww. ustawy).

W związku z powyższym, zdaniem organu, w niniejszej sprawie notariusz był zobowiązany pobrać podatek od umowy darowizny w części dotyczącej przejęcia zobowiązań darczyńcy, pomimo że do czasu wyrażenia zgody przez wierzycieli skuteczność przejęcia tych zobowiązań przez obdarowanego pozostaje w zawieszeniu.

Odnosząc się do twierdzeń pełnomocnika organ wskazał, że w rozpatrywanej sprawie na tym etapie brak jest podstaw do stwierdzenia, że będzie miał zastosowanie art. 554 Kodeksu cywilnego. Obok umowy darowizny przedsiębiorstwa zawarto bowiem w akcie notarialnym umowę o przejęcie długów w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego, a strona nie wskazała, aby wierzyciele odmówili udzielenia zgody na przejęcie długów.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku pełnomocnik Spółki zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez przyjęcie, że opodatkowaniu od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy darowizny, w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy, podczas gdy w sytuacji Spółki nie doszło do przejęcia zobowiązań (długów) darczyńcy. Na skutek nabycia przedsiębiorstwa w drodze darowizny powstała jedynie solidarna odpowiedzialność Spółki za zobowiązania darczyńcy związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Spółka z mocy prawa przystąpiła zatem do długów darczyńcy (nastąpiła tzw. kumulacja długu), nie doszło jednak do przejęcia zobowiązań (długów) i na tej podstawie odmówiono Spółce stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnej pobranym przy umowie darowizny przedsiębiorstwa. Pełnomocnik zarzucił również naruszenie "przepisów prawa materialnego" mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 7, art. 8 i art. 11 oraz art. 107 § 2 i 3 k.p.a. polegające w szczególności na: (1) niedostatecznym wyjaśnieniu podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 426.182,00 zł; (2) niedostatecznym wyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy w szczególności nie wzięciu pod uwagę faktu, że do dnia dzisiejszego żaden z wierzycieli nie wyraził zgody na przejęcie zobowiązań długów darczyńcy przez obdarowanego; (3) braku pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji publicznej poprzez dowolne przyjęcie, że skoro strona nie wykazała, aby wierzyciele odmówili udzielenia zgody na przejęcie długów to należy domniemywać, że wierzyciele takiej zgody udzielili, co jest jedynie gołosłownym twierdzeniem.

Mając na uwadze powyższe zarzuty pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz obciążenie organu kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w B. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Spór w sprawie dotyczy zasadności pobrania od Spółki przez płatnika podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 426.182,00 zł od umowy darowizny przedsiębiorstwa z tytułu przejęcia przez obdarowaną spółkę długów, ciężarów i zobowiązań darczyńcy.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy. Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej tj. w momencie zawarcia umowy darowizny (art. 3 ust. 1 pkt 1). Obowiązek podatkowy przy umowie darowizny ciąży na obdarowanym (art. 4 pkt 3). Podstawę opodatkowania stanowi w tym przypadku wartość długów albo zobowiązań przejętych przez obdarowanego (art. 6 ust. 1 pkt 3).

W sprawie ustalono, że aktem notarialnym z [...] lipca 2012 r. Pani R. M. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą "D." Fabryka Okien i Drzwi PCV z siedzibą w S. L. przekazała w formie darowizny prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego na rzecz D. Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w S. L. W § [...] aktu notarialnego zawarto zapisy dotyczące przejęcia zobowiązań. Wskazano, że w odniesieniu do wspomnianych umów nastąpi przejęcie długu, o którym mowa w art. 519 i następnych Kodeksu cywilnego. Wyjaśniono, co należy rozumieć pod pojęciem "przejęte zobowiązania". Obdarowana Spółka zobowiązała się do wypełnienia wszystkich przejętych zobowiązań. Jednocześnie strony zobowiązały się do współpracy w zakresie negocjacji z wierzycielami w celu uzyskania zgód na przejęcie przez obdarowaną Spółkę praw i obowiązków darczyńcy wynikających z umów przejęcia zobowiązań. Notariusz, jako płatnik, pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 426.182,00 zł.

W kontrolowanej sprawie zawarto zatem w formie aktu notarialnego umowę darowizny przedsiębiorstwa. W umowie tej zawarto jednocześnie zapisy dotyczące przejęcia zobowiązań darczyńcy przez obdarowanego na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z tym przepisem, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Art. 519 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi, że przejęcie długu może nastąpić: 1) przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron; 2) przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna. Każda ze stron, które zawarły umowę o przejęcie długu, może wyznaczyć osobie, której zgoda jest potrzebna do skuteczności przejęcia, odpowiedni termin do wyrażenia zgody; bezskuteczny upływ wyznaczonego terminu jest jednoznaczny z odmówieniem zgody (art. 520 Kodeksu cywilnego).

W kontrolowanej sprawie umowa przejęcia długów została zawarta zgodnie z art. 519 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego, pomiędzy dłużnikiem (darczyńcą), a osobą trzecią (obdarowanym). W tej sytuacji, do skutecznego przejęcia długów darczyńcy potrzebna jest również zgoda wierzycieli. Zgoda na przejęcie długu może być udzielona przed zawarciem umowy o przejęcie długu, równocześnie z zawarciem umowy, jak i po jej zawarciu. Wyrażenie zgody po zawarciu umowy wywołuje skutki ex tunc (z mocą wsteczną), co oznacza, że umowa o przejęcie długu dochodzi do skutku w chwili jej zawarcia. W przypadku odmowy wyrażenia zgody umowę przejęcia długu należy uznać za nieważną od początku (por. Komentarz do art. 519 Kodeksu cywilnego, Agnieszka Rzetecka-Gil, LEX).

Jak wskazano powyżej, w postanowieniach aktu notarialnego strony umowy zobowiązały się do współpracy w celu uzyskania zgód wierzycieli na przejęcie długów. Jednakże z aktu notarialnego nie wynika termin, do którego zgody wierzycieli winny być uzyskane. Jak zaś ustalono, zarówno darczyńca, jak i obdarowany do czasu wydania zaskarżonej decyzji nie występowali do wierzycieli o wyrażenie zgody na przejęcie długów.

W tym kontekście należy podkreślić, że w przypadku umowy darowizny obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej zawarcia (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Skoro w niniejszej sprawie w dniu [...] lipca 2012 r. zawarto w formie aktu notarialnego umowę darowizny przedsiębiorstwa, to z tą chwilą powstał obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Stosownie do art. 4 pkt 3 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na obdarowanym. Stąd wobec zawarcia w akcie notarialnym zapisów dotyczących przejęcia zobowiązań na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego płatnik był zobowiązany do pobrania od Spółki podatku od czynności cywilnoprawnych z tego tytułu.

Należy zgodzić się z organami podatkowymi, że dopiero odmowa wyrażenia zgody przez wierzycieli na przejęcie zobowiązań darczyńcy spowoduje bezwzględną nieważność umowy o przejęcie długów, a podatnik będzie miał uzasadnione podstawy do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych. Jeśli zgody na przejęcie długów odmówią tylko niektórzy wierzyciele, to prawo do stwierdzenia nadpłaty będzie przysługiwało tylko w określonej części. Do tego czasu nie można stwierdzić, że podatek od czynności cywilnoprawnych został pobrany przez notariusza nienależnie. Przeciwna interpretacja przepisów ustawy faktycznie uniemożliwiałaby pobranie podatku od czynności cywilnoprawnych od zawartej umowy darowizny zawierającej postanowienia dotyczące przejęcia przez obdarowanego zobowiązań darczyńcy. Trzeba zauważyć, że nawet w przypadku wyrażenia przez wierzyciela zgody na przejęcie długu, oświadczenie to jest bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna (art. 519 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego). Aby uniknąć wątpliwości dotyczących opodatkowania umowy darowizny w części dotyczącej przejęcia długów ustawodawca wiąże powstanie obowiązku podatkowego z chwilą zawarcia umowy darowizny.

Dodatkowo należy wskazać, że w sytuacji zawarcia w akcie notarialnym umowy darowizny przedsiębiorstwa postanowień dotyczących przejęcia zobowiązań darczyńcy, notariusz, jako płatnik podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego jest zobowiązany pobrać podatek od umowy darowizny w części dotyczącej przejęcia zobowiązań darczyńcy. Co więcej jest on obowiązany uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

W rozpatrywanej sprawie nie mają znaczenia wskazywane przez pełnomocnika konsekwencje wynikające z art. 554 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że nabywca przedsiębiorstwa jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Wskazany przepis reguluje kwestię przystąpienia nabywcy przedsiębiorstwa do długu z mocy ustawy. Kwestia ta nie ma znaczenia z punktu widzenia opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jak wskazano powyżej, podatkowi temu podlega umowa darowizny w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy. Przystąpienie do długu na mocy art. 554 Kodeksu cywilnego następuje z mocy prawa. Tymczasem jedynie w przypadku, gdy nabycie przedsiębiorstwa w drodze darowizny pociąga za sobą przejęcie długów w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego, w tym zakresie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. W umowie darowizny przedsiębiorstwa zawarto bowiem postanowienia dotyczące przejęcia zobowiązań w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej. Skoro

w kontrolowanej sprawie podatek został pobrany należnie organy prawidłowo odmówiły stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty.

Odnosząc się do podniesionych przez pełnomocnika Spółki zarzutów naruszenia przepisów art. 7, art. 8, art. 11 i art. 107 § 2 i 3 k.p.a. należy pierwszej kolejności wskazać, że przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie mają zastosowania w postępowaniu podatkowym. Sąd dokonał oceny tych zarzutów mając na uwadze odpowiednie przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, w szczególności art. 121, art. 122, art. 124 oraz art. 210 § 4. Wbrew twierdzeniom Spółki, organy podjęły wszelkie niezbędne czynności w celu zgromadzenia pełnego materiału dowodowego i rozstrzygnięcia sprawy. Zgromadzony w ten sposób materiał dowodowy został oceniony zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Wyciągnięte wnioski zostały wyczerpująco wyjaśnione w uzasadnieniu decyzji.

W szczególności organ jednoznacznie stwierdził, że żaden z wierzycieli na dzień wydania decyzji nie wyraził zgody na przejęcie zobowiązań darczyńcy przez obdarowanego i ocenił tę okoliczność w kontekście rozstrzygnięcia sprawy. Wynikający z akt sprawy tryb procedowania w pełni odpowiada wymogom wynikającym z zasady prawy obiektywnej, zasady zaufania i zasady przekonywania. Zdaniem Sądu w sprawie nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów postępowania.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).