Postanowienie z dnia 1966-10-04 sygn. II CZ 117/66

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CZ 117/66

Postanowienie z dnia 4 października 1966 r.

Wyznaczenie terminu z art. 70 § 1 k.p.c. do uzupełnienia braków w zakresie zdolności sądowej lub procesowej albo w składzie właściwych organów należy do kompetencji sądu, a nie do kompetencji przewodniczącego. Może ono zatem nastąpić w formie postanowienia, a nie w formie zarządzenia.

Przepis art. 70 § 1 k.p.c. wkłada na sąd obowiązek zwrócenia się do sądu opiekuńczego o ustanowienie kuratora w sprawie, w której ustanowienie przedstawiciela ustawowego powinno nastąpić z urzędu. Taki obowiązek istnieje w sprawach o zaprzeczenie ojcostwa, jeżeli pozwanym jest dziecko małoletnie. Stosownie bowiem do art. 98 § 2 i 99 k.r.o., dziecko w takim procesie powinien reprezentować kurator ustanowiony przez władzę opiekuńczą.

Przewodniczący: sędzia B. Łubkowski (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Wasilkowska, J. Majorowicz.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Szymona K. przeciwko małoletniej Beacie Lucie K. i jej matce Teresie K. o zaprzeczenie ojcostwa, na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie z dnia 30 czerwca 1966 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie oraz zarządzenie Przewodniczącego Sądu z dnia 20 czerwca 1966 r. w części dotyczącej polecenia przedstawienia przez powoda postanowienia sądu opiekuńczego o ustanowieniu kuratora.

Uzasadnienie

Powód wniósł pozew o zaprzeczenie ojcostwa w stosunku do pozwanej Beaty K.

Sąd Wojewódzki z mocy art. 177 § 1 k.p.c. zawiesił postępowanie dlatego, że powód nie zastosował się do zarządzenia Przewodniczącego Sądu i w zakreślonym mu terminie 7 dni nie przedstawił postanowienia sądu opiekuńczego o ustanowieniu kuratora dla małoletniej pozwanej.

Powód w zażaleniu domagał się uchylenia powyższego postanowienia zarzucając, że zostało ono wydane przed upływem 7-dniowego terminu zakreślonego w zarządzeniu Przewodniczącego Sądu z dnia 20.VI.1966 r. oraz że Sąd Wojewódzki nie wziął pod uwagę, iż powód zastosował się do tego zarządzenia i w dniu 23.VI.1966 r. złożył wniosek do sądu opiekuńczego o ustanowienie kuratora.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Trafny jest zarzut skarżącego, że zaskarżone postanowienie zostało wydane przed upływem terminu zakreślonego w zarządzeniu Przewodniczącego Sądu z dnia 20.VI.1966 r. Zarządzenie to bowiem zostało doręczone pełnomocnikowi powoda w dniu 23.VI.1966 r., termin zatem 7-dniowy w dniu 30.VI.1966 r. jeszcze nie upłynął.

Sąd Wojewódzki uchybił również art. 70 § 1 k.p.c.

Wyznaczenie terminu z art. 70 § 1 k.p.c. do uzupełnienia braków w zakresie zdolności sądowej lub procesowej albo w składzie właściwych organów należy do kompetencji sądu, a nie przewodniczącego, może być zatem wydane w formie postanowienia, a nie zarządzenia. Termin taki musi być odpowiedni do uzupełnienia braku. Termin 7 dni wyznaczony przez Przewodniczącego Sądu do przedstawienia postanowienia sądu opiekuńczego w żadnym razie nie może być uznany za termin odpowiedni.

Sąd Wojewódzki przeoczył ponadto, że przepis art. 70 § 1 k.p.c. wkłada na sąd obowiązek zwrócenia się do sądu opiekuńczego o ustanowienie kuratora w sprawie, w której ustanowienie przedstawiciela ustawowego powinno nastąpić z urzędu. Taki obowiązek istnieje w sprawach o zaprzeczenie ojcostwa, jeżeli pozwanym jest dziecko małoletnie. Udział bowiem dziecka w takim procesie stosownie do art. 98 § 2 i 99 k.r.o. możliwy jest tylko przez kuratora ustanowionego przez władzę opiekuńczą. Sąd opiekuńczy w wypadkach określonych w art. 98 § 2 k.r.o. powinien (art. 570 k.p.c.) wszcząć postępowanie z urzędu, a sąd procesowy w sprawie o zaprzeczenie ojcostwa powinien się zwrócić sam do właściwego sądu opiekuńczego o ustanowienie kuratora.

Z tych względów Sąd Najwyższy z mocy art. 397, 383 i 388 § 1 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie i zarządzenie Przewodniczącego Sądu z dnia 20 czerwca 1966 r. w części polecającej powodowi przedstawienie postanowienia sądu opiekuńczego o ustanowieniu kuratora.

OSNC 1967 r., Nr 2, poz. 40