Art. 42. Prawo do obrony; domniemanie niewinności; nullum crimen
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej
1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukaraniu za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego.
2. Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu.
3. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.
- Nullum crimen, nulla poena sine lege (art. 42 ust. 1 Konstytucji i art. 1 § 1 k.k.)
- Zasada prawa do obrony (art. 42 ust. 2 konstytucji i art 6 k.p.k.)
- Domniemanie niewinności; in dubio pro reo (art. 42 ust. 3 Konstytucji i art. 5 k.p.k.)
- Prawo represyjne
- Postępowania dyscyplinarne
- Administracyjna kara pieniężna