Sposób obliczania terminu określonego okresami kalendarzowymi (art. 123 § 2 k.p.k.)

W przepisie art. 123 § 2 k.p.k. ustawodawca wyodrębnił sposób obliczania terminów wyrażonych okresami kalendarzowymi (tydzień, miesiąc, rok) i zamieszczoną tam dyrektywę oddzielił od zasady zamieszczonej w art. 123 § 1 k.p.k., co przemawia za autonomicznym charakterem tej pierwszej regulacji. Zatem, uzasadnione jest przekonanie, że norma art. 123 § 1 k.p.k. wyznacza sposób obliczania terminów określonych w dniach, natomiast w odniesieniu do terminów wyrażonych w okresach kalendarzowych (tygodniach, miesiącach i latach), zawarta w tym przepisie dyrektywa gwarancyjna zostaje zrealizowana w wyniku zastosowania autonomicznej metody obliczania terminów wyrażonej w § 2 tego przepisu, zakładającej, że dzień zdarzenia warunkującego rozpoczęcie biegu terminu wyznacza również jego koniec (z zastrzeżeniem wynikającym z końcowej części art. 123 § 2 k.p.k.).

Postanowienie SN z dnia 12 listopada 2019 r., I KZP 9/19

Standard: 47467 (pełna treść orzeczenia)

Art. 123 § 2 k.p.k. wyraża normę modyfikującą sposób obliczania terminu podany w art. 123 § 1 k.p.k. w przypadku, gdy termin ustawowy jest oznaczony (między innymi) w miesiącach. Koniec takiego terminu przypada zawsze na dzień miesiąca odpowiadający początkowi terminu. Jeśli zatem postanowienie doręczono w dniu 23 maja, to termin miesięczny upływał z dniem 23 czerwca. Zatem wysłanie aktu oskarżenia w dniu 24 czerwca 2013 r., przy uwzględnieniu treści art. 123 § 2 k,p.k., a z pominięciem art. 123 § 3 k,p.k., nastąpiłoby z jednodniowym opóźnieniem.

Wyrok SN z dnia 12 grudnia 2016 r., V KK 243/16

Standard: 40990 (pełna treść orzeczenia)