Zawity termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu w postępowaniu karnym
Warunki formalne wniosku i przesłanki przywrócenia terminu w postępowaniu karnym Bezskuteczność czynności procesowej dokonanej po upływie terminu zawitego (art. 122 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Formalnym warunkiem rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu zawitego do dokonania czynności procesowej, jest zgodnie z art. 126 § 1 k.p.k., złożenie go w terminie 7 dni od daty ustania przeszkody, która pierwotnie doprowadziła do uchybienia terminu.
W razie niezachowania tego wymogu wniosek nie wywołuje skutków prawnych i winien zostać uznany za bezskuteczny zarządzeniem prezesa sądu (przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego).
W przypadku uznania, iż wniosek został złożony po terminie, nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu (por. m.in. Postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 2014 r., III KZ 43/14, Postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2012r. V KZ 80/12).
Podmiot, który zwraca się o przywrócenie terminu ma obowiązek wykazać, iż do określonej daty istniała przeszkoda uniemożliwiająca dokonanie określonej czynności procesowej.
Termin z art. 126 § 1 k.p.k zawsze rozpoczyna bieg od daty ustania przeszkody, a ściślej od dnia, w którym ustanie przeszkody doszło do świadomości osoby uprawnionej. Oczywistym jest, że orzekający o przywróceniu terminu zawitego musi obiektywnie ocenić czy istniała i od kiedy ustała przyczyna przywrócenia terminu. Zatem są to te same okoliczności, które uzasadniają twierdzenie, że niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych. W obu przypadkach wnioskodawca podaje okoliczności uzasadniające określone twierdzenie, z którego wywodzi skutki prawne.
Postanowienie SO w Częstochowie z dnia 29 grudnia 2016 r., VII Kz 578/16
Standard: 6362 (pełna treść orzeczenia)
W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że warunkiem formalnym wniosku o przywrócenie terminu z art. 126 § 1 k.p.k. jest wykazanie, iż wniosek ten składany jest w terminie 7 dni (termin zawity) od daty ustania przeszkody do dokonania określonej czynności, zaś drugim warunkiem formalnym jest złożenie jednocześnie tego pisma procesowego, co do którego strona uchybiła terminowi.
Strona, która taki wniosek składa winna wykazać, że czyni to w okresie przed upływem 7 dni od ustania przeszkody do wykonania określonej czynności, a zatem winna także wskazać do kiedy taka przeszkoda trwała i na czym ona polegała, zaś gdyby tego nie ujęła w treści tego wniosku winna być – stosownie do treści art. 120 § 1 k.p.k. – wezwana do usunięcia tego braku formalnego pod rygorem uznania tego pisma ze bezskuteczne.
W sytuacji gdy wnioskodawca formalnie nie wskazał w swoim wniosku daty do której istniała taka przeszkoda (k.140), to obowiązkiem przewodniczącego wydziału było wezwanie go do wykonania tego obowiązku – na podstawie art. 120 § 1 k.p.k. w zw. z art. 126 § 1 k.p.k. ze stosownym rygorem. Dopiero zaniechanie wykonania takiego obowiązku lub stwierdzenie na skutek jego wykonania, iż wnioskodawca wniosek o przywrócenie terminu złożył po upływie 7 dni od daty, którą traktował za przeszkodę, obligowało przewodniczącego wydziału do wydania stosownego zarządzenia o uznaniu pisma za bezskuteczne (postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania mogło zostać wydane przez sąd, gdyby taki wniosek został skierowany do rozpoznania).
Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2014 r., II KZ 42/14
Standard: 17008 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 76830
Standard: 25454
Standard: 25455