Zasoby masy upadłości niewystarczające na zaspokojenie kosztów postępowania (art. 13 ust. 1 p.u.)

Na gruncie przepisów Prawa upadłościowego wniosek o upadłość może zgłosić przede wszystkim dłużnik lub każdy z jego wierzycieli osobistych (art. 20 ust. 1). Co więcej, złożenie wniosku o upadłość nie jest uprawnieniem, ale wręcz obowiązkiem dłużnika. Jak wynika z art. 21 ust. 1 dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek, powyższy spoczywa na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami (art. 21 ust. 2). Naruszenie powyższego obowiązku skutkuje powstanie odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie (art. 21 ust. 3).

Powołane przepisy jasno wskazują, że ustawodawca przyjmuje jako najbardziej pożądane rozwiązanie przeprowadzenie formalnego postępowania upadłościowego i to w odpowiednim czasie, kiedy już wystąpią podstawy do ogłoszenia upadłości, a dłużnikowi pozostał jeszcze majątek dający perspektywę przynajmniej częściowego zabezpieczenia roszczeń wierzycieli. Tylko taki model gwarantuje minimum bezpieczeństwa obrotu prawnego.

Ratio legis powoływanego przez skarżącą art. 13 ust. 1 Pr.upadł. ma charakter stricte pragmatyczny i nie wiąże się z ochroną interesów dłużnika, ale z czystą ekonomią procesową. Nie ma sensu prowadzić kosztownego postępowania upadłościowego, jeśli już wstępna ocena majątku dłużnika wskazuje na to, że nie przyniesie ono oczekiwanego rezultatu, w postaci przynajmniej częściowego zaspokojenia roszczeń wierzycieli.

Wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 marca 2017 r., III SA/Lu 833/16

Standard: 16633 (pełna treść orzeczenia)