Sprostowanie wyroku - istota, zakres

Sprostowanie wyroku może polegać na usunięciu niedokładności, poprawieniu błędów pisarskich lub rachunkowych albo na sprostowaniu innych oczywistych omyłek. Nie może jednak prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2005 r., III CK 155/04).

Wymienione w hipotezie art. 350 § 1 k.p.c. wady orzeczenia musi charakteryzować cecha oczywistości, która stanowi jednocześnie granicę dopuszczalności sprostowania. Nie jest dopuszczalne w tym trybie doprowadzenie do jakiejkolwiek ingerencji w przedmiotowy lub podmiotowy aspekt zapadłego orzeczenia.

Nie można w wyniku stosowania art. 350 k.p.c. doprowadzić do merytorycznej zmiany orzeczenia. Sprostowanie przewidziane w art. 350 k.p.c. służy do usuwania z tekstu orzeczenia niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek, a nie do naprawy poważniejszych wad orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2007 r., II CSK 314/06 oraz wyrok SN z 17 czerwca 2014 r., I CSK 422/13).

Instytucja sprostowania wyroku nie może być wykorzystywana do eliminowania błędów merytorycznych w rozstrzygnięciu sprawy. Sprostowanie nie może więc dotyczyć na przykład rozmiaru świadczenia. Tego rodzaju błąd zawarty w wyroku, chociażby niezgodny z wolą składu orzekającego, powinien być wyeliminowany w trybie zaskarżenia – przede wszystkim apelacją, a w przypadku wyroku sądu drugiej instancji skargą kasacyjną (por. wyrok SN z 19 listopada 2015 r., IV CSK 764/14).

Sprostowanie orzeczenia nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia ani uzupełnienia poprzedniego rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z 5 listopada 2015 r., V CNP 6/15).

Sprostowanie orzeczenia przewidziane w art. 350 § 1 k.p.c. ma na celu usunięcie niezgodności między rzeczywistą wolą i wiedzą sądu a ich wyrażeniem na piśmie. Instytucja sprostowania nie może być wykorzystywana do usuwania merytorycznych błędów w rozstrzygnięciu sprawy, nie może prowadzić do jego zmiany, a wymienione w art. 350 § 1 k.p.c. wady orzeczenia musi charakteryzować cecha oczywistości, wyznaczająca granicę dopuszczalności tego rodzaju ingerencji (postanowienia SN: z 13 czerwca 2013 r., V CZ 28/13; z 31 stycznia 2007 r., II CSK 314/06; z 20 sierpnia 1998 r., III CKU 35/98; z 25 listopada 1976 r., II CZ 97/76; z 3 marca 1976 r., II CZ 11/76; z 10 marca 1966 r., II CZ 19/66).

Podsumowując, sprostowanie wyroku nie może nigdy prowadzić do zmiany samego rozstrzygnięcia, nie może więc dotyczyć treści i rozmiarów świadczenia lub ustalenia prawa (w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, wszczynanej wniesieniem odwołania od decyzji organu rentowego, nie może dotyczyć zakresu oddalenia lub uwzględnienia odwołania). Wprawdzie może się zdarzyć, że konkretne rozstrzygnięcie zawarte w wyroku zawiera błąd będący wynikiem pomyłki i nie jest przez to zgodne z intencją składu sędziowskiego, jednak tego rodzaju błąd może być naprawiony jedynie w trybie zaskarżenia orzeczenia w toku instancji albo wniesienia skargi kasacyjnej.

Wyrok SN z dnia 10 maja 2018 r., I UK 110/17

Standard: 62256 (pełna treść orzeczenia)