Pominięcie czynności osoby nie umocowanej (art. 97 § 2 k.p.c.)

Przewidziana w § 2 art. 97 k.p.c. sankcja pominięcia czynności osoby nie umocowanej nie powoduje tzw. upadku postępowania, lecz tylko to, że dalsze postępowanie toczy się z udziałem samej strony lub jej pełnomocnika już należycie umocowanego, jeśli strona go ustanowi.

Gdy brak należytego umocowania pełnomocnika strony doprowadza do nieważności postępowania (art. 369 pkt 2 k.p.c.), to dalsze postępowanie nie może się toczyć. Wydanie wyroku w tej sytuacji staje się niedopuszczalne. Niedopuszczalność ta pociąga za sobą w myśl art. 355 § 1 k.p.c. umorzenie postępowania.

Art. 97 § 2 k.p.c. nie ma na względzie kosztów procesu, lecz tylko koszty spowodowane czynnościami osoby nie umocowanej.

Obowiązujący k.p.c. nie zawiera przepisów odpowiadających przepisom art. 59-61 d.k.p.c., które przewidywały zniesienie postępowania w razie stwierdzenia braku umocowania w toku postępowania. Nie przewiduje też odrzucenia pozwu z tej przyczyny, jak to stanowił art. 207 § 1 d.k.p.c. Po nadaniu sprawie biegu sankcja zwrotu pozwu, przepisana zresztą dla niemożliwości nadania pismu prawidłowego biegu, nie jest odpowiednia. Nie można po nadaniu sprawie biegu uzależniać dalszego jej biegu od uzupełnienia braku, który ujawnił się w toku postępowania.

Gdy jednak brak należytego umocowania doprowadza do nieważności postępowania (art. 369 pkt 2 k.p.c.), to dalsze postępowanie nie może się toczyć. Wydanie wyroku w tej sytuacji staje się niedopuszczalne. Niedopuszczalność ta pociąga za sobą w myśl art. 355 § 1 k.p.c. umorzenie postępowania.

Postanowienie SN z dnia 19 marca 1969 r., I CZ 106/68

Standard: 15594 (pełna treść orzeczenia)