Przypozwanie lub przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego a przerwa biegu przedawnienia

Dochodzenie roszczenia polega na dążeniu do uzyskania pochodzącego od sądu lub innego organu, o którym mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., wiążącego dłużnika nakazu spełnienia na rzecz wierzyciela świadczenia w określonym kształcie. Interwencja uboczna nie może natomiast doprowadzić do takiego skutku dla interwenienta. 

Według art. 76 k.p.c. kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony. Interwencja uboczna jest zatem formą udziału w procesie osoby trzeciej, która wspierając stronę, do której przystąpiła, dąży do ochrony własnego interesu prawnego. Nie ulega wątpliwości, że w ten sposób interwenient uboczny zmierza w sposób pośredni do ochrony własnej sfery prawnej przez działanie na rzecz powoda dochodzącego roszczenia dla siebie (zob. uchwałę SN z 28 kwietnia 1982 r., III CZP 12/82). Ewentualny wyrok uwzględniający powództwo nie będzie jednak rozstrzygał o przysługiwaniu roszczenia interwenientowi, ale powodowi.

Interwenient uboczny zarówno samoistny (zob. art. 81 k.p.c.), jak i niesamoistny może - za zgodą stron - wstąpić na miejsce strony, do której przystąpił. W takim przypadku, gdy interwenient uboczny wejdzie do procesu na miejsce powoda, domagającego się zasądzenia roszczenia, z pewnością będzie już dochodził roszczenia dla siebie. Jednak skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia nastąpi dopiero w chwili podjęcia czynności procesowej „wejścia na miejsce strony”, o której mowa w art. 83 k.p.c., a nie już w momencie przystąpienia z interwencją uboczną.

Wskazanie, że określone roszczenie przysługuje nie powodowi, ale interwenientowi ubocznemu występującemu po stronie powoda, może zostać ocenione jako uznanie roszczenia, przerywające bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Wyrok SN z dnia 17 listopada 2021 r., V CSKP 102/21

Standard: 61618 (pełna treść orzeczenia)

Przypozwanie osoby, wobec której stronie przysługiwałoby roszczenie na wypadek niekorzystnego dla niej wyniku procesu, nie jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 1 k.c. (por. orzeczenie SN z dnia 12 lipca 1968 r., I CR 265/68).

Wyrok SN z dnia 14 czerwca 2013 r., V CSK 381/12

Standard: 15118 (pełna treść orzeczenia)