Ustalenie, że posiadaczowi rzeczy nie przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą (art. 222 § 1 k.c.)
Przesłanki roszczenia z bezumownego korzystania z rzeczy
Za daleko idzie pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały III CZP 21/02, że właściciel może żądać wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, nie dochodząc jej wydania. Dopuszczalność takiego żądania podważałaby założenia przyjętej w prawie polskim regulacji roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne.
Trudna do zaakceptowania jest zarysowująca się w orzecznictwie tendencja do rozciągania stosowania przepisów art. 224, art. 225 i art. 230 na przypadki naruszeń własności, które uzasadniają roszczenie negatoryjne (art. 222 § 2 k.c.).
Postanowienie SN z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CZP 7/11
Standard: 15026 (pełna treść orzeczenia)
W judykaturze nie budzi kontrowersji pogląd, iż roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy (art. 224 § 2 k.c.) uwarunkowane jest ziszczeniem się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne (tak SN m.in. w wyroku z dnia 31 marca 2004 r., II CK 162/03). Niezbędne jest zatem ustalenie, że posiadaczowi rzeczy nie przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą (art. 222 § 1 k.c.). Ustalenie tego rodzaju samoistnie wyklucza istnienie po stronie posiadacza ograniczonego prawa rzeczowego (vide: wyrok SN z dnia 6 września 2000 r., II CKN 322/00)
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 11 maja 2006 r., I ACa 846/05
Standard: 28042