Źródło istnienia obowiązku, o którym mowa w art. 231 k.k.
Przekroczenie uprawnienia lub nie dopełnienie obowiązków w warunkach (art. 231 § 1 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Dla przyjęcia, że sprawca dopuścił się czynu z art. 231 § 1 k.k., ma istotne znaczenie ustalenie zakresu i rodzaju (treści) uprawnień, które funkcjonariusz publiczny przekroczył, lub obowiązków, jakich nie dopełnił. Źródło obowiązków, których niewypełnienie stanowi warunek konieczny realizacji znamion omawianego przestępstwa, zależy od charakteru obowiązku i może mieć charakter ogólny, szczególny lub indywidualny. W przypadku pierwszego z nich, takim źródłem są najczęściej przepisy odnoszące się do wszystkich funkcjonariuszy lub poszczególnych ich kategorii. Obowiązki szczególne są regulowane na ogół przepisami dotyczącymi określonej kategorii funkcjonariuszy publicznych, a więc dotyczącymi działalności poszczególnych rodzajów służb i w porównaniu z ogólnymi są bardziej konkretnie określone (np. ustawa o policji). Z kolei obowiązki indywidualne zawierają odpowiednie przepisy regulaminów, instrukcji, mogą nimi być również wydane przez uprawnione osoby polecenia służbowe wykonania określonych czynności.
Wyrok SN z dnia 4 maja 2016 r., V KK 388/15
Standard: 14491 (pełna treść orzeczenia)
Obowiązki (i uprawnienia), o jakich mowa art. 231 § 1 k.k. „określone są w aktach normatywnych, przepisach służbowych, regulaminach, instrukcjach, umowach o pracę itp.” (zob. np. L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2007, s.288), zatem znamieniem tego czynu jest naruszenie także służbowych obowiązków.
Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2007 r., IV KK 276/07
Standard: 77792 (pełna treść orzeczenia)