Rozdrobnienie roszczenia a zarzut sprawy w toku i powagi rzeczy osądzonej
Stan sprawy w toku; zawisłość sporu (art. 192 pkt 1; art. 199 § 1 pkt 2 i art. 379 pkt 3 k.p.c.) Rozdrobnienie roszczeń w procesie Powaga rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.; art. 199 § 1 pkt 2 i art. 379 pkt 3 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zabraniającemu sądowi rozpatrującemu wniesiony przez przedsiębiorcę wniosek o zasądzenie od konsumenta zapłaty pozostałej części wierzytelności wynikającej z umowy zawartej z tym konsumentem badania z urzędu nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, jeżeli we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu dotyczącym innej części tej samej wierzytelności sąd ten orzekł już o ważności tych warunków w świetle tej dyrektywy. Przepisy te stoją natomiast na przeszkodzie brakowi możliwości zbadania z urzędu przez ten sąd ewentualnego nieuczciwego charakteru warunków lub części warunków umowy, które nie zostały zbadane w kontekście tego wcześniejszego orzeczenia.
Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zabraniającemu sądowi rozpatrującemu wniesiony przez przedsiębiorcę wniosek o zasądzenie od konsumenta zapłaty pozostałej części wierzytelności wynikającej z umowy zawartej z tym konsumentem badania z urzędu nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, jeżeli we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu dotyczącym innej części tej samej wierzytelności sąd ten orzekł już o ważności tych warunków w świetle tej dyrektywy, jeżeli to wcześniejsze orzeczenie zawiera uzasadnienie, które pozwala sądowi zidentyfikować warunki lub części warunków, które były przedmiotem kontroli w pierwszym postępowaniu, a także, nawet jeśli tylko w skrócie, powody, dla których sąd rozpoznający tę sprawę uznał, że te warunki lub części warunków nie były nieuczciwe.
Postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2023 r., C-231/23
Standard: 82671 (pełna treść orzeczenia)
W nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami o dalszą część uprzednio dochodzonego świadczenia, co do którego zapadło już rozstrzygnięcie, sąd nie jest związany prawomocnym orzeczeniem, jeżeli zmianie uległ stan faktyczny sprawy (choćby wskutek odmiennej oceny dowodów) lub sąd przyjął odmienną, dotychczas nieuwzględnioną kwalifikację (ocenę) prawną.
Dopuszczalność wystąpienia w osobnym procesie z roszczeniem o część świadczenia z tego samego stosunku prawnego opartego na tym samym stanie faktycznym, nie oznacza jednak, że istnieje możliwość odmiennego rozstrzygnięcia niż w prawomocnym wyroku. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 29/94 stwierdził, że w sprawie o dalszą - ponad prawomocnie uwzględnioną - część świadczenia z tego samego stosunku prawnego sąd nie może w niezmienionych okolicznościach odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności pozwanego.
O wystąpieniu powagi rzeczy osądzonej prawomocnego wyroku, w rozumieniu art. 366 k.p.c. decyduje zatem kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek - tożsamości stron oraz tożsamości podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2021 r., III PSKP 44/21
Standard: 61375 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 55758
Standard: 56712
Standard: 25325