Świadczenie, przedmiot zobowiązania
Świadczenie w stosunku cywilnoprawnym
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Świadczenie (rozumiane jako zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i czyniące zadość interesowi wierzyciela) tradycyjnie ujmowane jest jako czynność faktyczna lub prawna polegająca na działaniu bądź zaniechaniu, która może przybrać jedną z 4 postaci:
1) dare – danie czegoś,
2) facere – czynienie czegoś,
3) non facere – nieczynienie czegoś,
4) pati – znoszenie czegoś.
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 13 maja 2021 r., VIII GC 386/20
Standard: 58683 (pełna treść orzeczenia)
Do powstania zobowiązania wystarcza, by świadczenie było możliwe do oznaczenia w chwili, gdy powinno zostać spełnione. Nie jest natomiast konieczne, by mogło zostać oznaczone w chwili powstania zobowiązania.
Wyrok SN z dnia 20 lipca 2020 r., I CSK 131/19
Standard: 62157 (pełna treść orzeczenia)
Świadczeniem jest podjęte w zamiarze wykonania zobowiązania takie zachowanie dłużnika, które odpowiada treści zobowiązania (art. 353 § 1 k.c.)
Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 576/04
Standard: 33576 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 13199 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 48656 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 32845 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 58355 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 31381 (pełna treść orzeczenia)