Kradzież rzeczy najemcy niepłacącego czynszu

Intencją oskarżonych był zabór rzeczy, ich sprzedaż, a uzyskane w wyniku niej środki miały zostać przekazane na poczet zalegających należności. Twierdzenia o realizacji prawa zastawu wynikającego z treści art. 670 k.c. nie zasługują na akceptację.

Oczywistym jest, że oskarżona była zdeterminowana w odzyskaniu należności, bo najemcy nie płacili czynszu, zaległości wzrastały, nie opuścili hali, nie reagowali na wezwania - niemniej nie usprawiedliwia to zaspokojenia roszczeń w sposób samowolny, sprzeczny z zasadami porządku prawnego. Działania oskarżonych nie miały nic wspólnego z realizacją uprawnień przysługujących wynajmującemu z tytułu określonego w art. 670 k.c. ustawowego prawa zastawu. Cytowane przez obrońcę przepisy prawa cywilnego również takiej podstawy nie czynią, bo w konkretnej sytuacji faktycznej nie możemy mówić o zatrzymaniu rzeczy czy jej zastawieniu.

Oskarżony nie dążył do zatrzymania przedmiotów, do ich przechowania, nie ustalił, do kogo przynależą, czyją stanowią własność. Zaraz po wywiezieniu rzeczy z hali, dokonał ich sprzedaży, podpisując umowę jako właściciel. Bezprawne działania oskarżonego nie mogą być tłumaczone tym, że działał w imieniu i na rzecz swoich zleceniodawców.

Okoliczności sprawy, w tym sposób wejścia w posiadanie rzeczy, wskazują, że zachowanie sprawców winno być kwalifikowane z art. 278 § 1 k.k., niemniej skoro nie było w tym względzie apelacji na niekorzyść, a kwalifikacja ta - chociażby z uwagi na zagrożenie ustawowe - jest surowsza od przyjętej z art. 284 § 1 k.k., dlatego Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do dokonania zmiany w tym zakresie.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 4 sierpnia 2017 r., II AKa 128/17

Standard: 13173 (pełna treść orzeczenia)