Obalenie z urzędu domniemania dobrej wiary w sprawie o zasiedzenie

Zgodnie z art. 610 § 1 k.p.c. w sprawach o zasiedzenie stosuje się odpowiednio przepisy o stwierdzeniu nabycia spadku, w tym art. 670 § i 677 § 1 k.p.c., które nakładają na sąd obowiązek działania z urzędu, w tym w celu wyjaśnienia przeciwko komu biegło zasiedzenie, jaki był charakter posiadania przez wnioskodawcę oraz czy był w dobrej czy w złej wierze (por. postanowienie SN z dnia 18 stycznia 1997 r. I CKU 55/96).

Z tych względów w postępowaniu o zasiedzenie istotnego znaczenia nabiera ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że do obalenia domniemania prawnego, w tym wypadku domniemania z art. 7 k.c., może dojść na skutek oceny wszystkich dowodów zebranych w sprawie, niezależnie od tego, czy zostały one przeprowadzone na skutek inicjatywy wnioskodawcy, czy uczestnika postępowania (tak SN w postanowieniach z dnia 20 kwietnia 1994 r. I CRN 44/94; z dnia 10 października 1997 r. II CKN 378/97; z dnia 7 października 2010 r. IV CSK 152/10; z dnia 9 stycznia 2014 r. V CSK 87/14).

Postanowienie SN z dnia 14 marca 2017 r., II CSK 463/16

Standard: 13065 (pełna treść orzeczenia)