Odpowiedzialność władzy publicznej za bezpieczeństwo i stan zdrowia osób pozbawionych wolności
Świadczenia zdrowotne w warunkach izolacyjnych (art. 115 k.k.w.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Skoro cała trójka wnioskodawców, w tym małoletni Z. C., była w tym czasie pozbawiona wolności, to z tej przyczyny znajdowali się oni we władzy państwa polskiego i pod jego pełną kontrolą. Zatem to państwo ponosiło bezpośrednią odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo i stan zdrowia, winno im zapewnić ochronę, zaś w przypadku doznania przez nich krzywd, ponosi za to pełną odpowiedzialność. Obowiązek taki ze strony państwa został potwierdzony także w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.
W utrwalonej linii orzeczniczej Trybunał konsekwentnie przypomina, że na władzach państwowych spoczywa bezwzględny obowiązek ochrony każdego człowieka przed traktowaniem sprzecznym z art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Przepis ten stanowi, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.
W przypadku osób pozbawionych wolności obowiązek ten konkretyzuje się również w konieczności zapewnienia im godnych warunków osadzenia oraz dbaniu o to, „by jej zdrowie i dobrostan były odpowiednio zabezpieczone”. Na podstawie art. 1 w zw. z art. 3 Konwencji, od państw wymaga się podjęcia środków zapewniających, aby osoby pozostające pod ich jurysdykcją nie były poddane torturom lub nieludzkiemu albo poniżającemu traktowaniu również ze strony osób prywatnych (zob. wyrok ETPC w sprawie Wenerski przeciwko Polsce z dnia 20 stycznia 2009 r., skarga nr 44369/02; wyrok ETPC w sprawie Tomaszewscy przeciwko Polsce z dnia 15 kwietnia 2014 r., skarga nr 8933/05; wyrok ETPC w sprawie M. C. przeciwko Polsce z dnia 3 marca 2015 r., skarga nr 23692/09).
Wyrok SN z dnia 2 marca 2017 r., II KK 358/16
Standard: 13009 (pełna treść orzeczenia)
Realizacja spoczywających na administracji Aresztu Śledczego obowiązków w zakresie opieki medycznej nad osobami pozbawionymi wolności należy do działań władczych i mieści się w pojęciu wykonywania zadań z zakresu władzy publicznej zawartym w dyspozycji art. 417 § 1 k.c. Ocena, czy obowiązki te zostały zrealizowane, winna być dokonana z uwzględnieniem uprawnień skazanego, szczegółowo uregulowanych w art. 115 § 1-8 k.k.w. oraz przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości i Ministra Zdrowia z dnia 10 września 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu współdziałania zakładów opieki zdrowotnej ze służbą zdrowia w zakładach karnych i aresztach śledczych w zapewnieniu świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności (Dz. U. Nr 171, poz. 1665) i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności z dnia 31 października 2003 r. (Dz. U. Nr 204, poz. 1985). Zgodnie z przepisem art. 115 § 1 k.k.w., w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2003 r. skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne.
W przepisie art. 115 § 4 k.k.w. wskazano, że świadczenia zdrowotne udzielane są skazanym przede wszystkim przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności. Natomiast pozawięzienne zakłady opieki zdrowotnej współdziałają ze służbą zdrowia w zakładach karnych w zapewnieniu skazanym świadczeń zdrowotnych, gdy konieczne jest m.in. natychmiastowe udzielenie świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia skazanego, czy też przeprowadzenie specjalistycznych badań, leczenia lub rehabilitacji skazanego (art. 115 § 5 k.k.w.).
Wyrok SA w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 r., I ACa 1191/15
Standard: 6636 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 4248
Standard: 4249