Opinia – wynagrodzenie (zaskarżenie)

Postanowienie Sądu o przyznaniu wynagrodzenia biegłemu w jakimkolwiek stopniu nie godzi w interesy obwinionego. Wydanie postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia biegłemu rodzi bowiem stosunek prawny wyłącznie między Skarbem Państwa i biegłym, a nie dotyka w ogóle praw lub interesów obwinionego.

Zaznaczyć ponadto należy, że w uzasadnieniu uchwały z dnia 17 września 1997 r. (I KZP 18/97, OSNKW 1997, nr 11-12, poz. 91) Sąd Najwyższy wskazał, iż pogląd o dopuszczalności zaskarżenia przez oskarżonego postanowienia o przyznaniu biegłemu wynagrodzenia nie jest trafny. Jak wywiedziono w przywołanym orzeczeniu, dopiero w orzeczeniu kończącym postępowanie lub w postanowieniu o ustaleniu kosztów postępowania zostanie ustalone kto, w jakiej części i zakresie zostanie obciążony kosztami postępowania. Wtedy oskarżony, o ile zostanie nimi obciążony, „będzie mógł żądać zbadania prawidłowości takiego orzeczenia pod względem rachunkowym i formalnym, jak sprawdzenia zasadności wypłacenia przez organ procesowy w toku postępowania karnego, np. kwot z tytułu należności przypadających biegłym”. Inaczej rzecz się ma jednak w sprawach dyscyplinarnych sędziów, skoro art. 133 Prawa o ustroju sądów powszechnych wprost przewiduje, że koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi Skarb Państwa. Na marginesie zaś należy wskazać, że błędne pouczenie o możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie w przedmiocie przyznania wynagrodzenia biegłym, które w przedmiotowej sprawie niewątpliwie miało miejsce, nie ma wpływu na treść zaskarżonego zarządzenia, skoro – co do zasady – w postępowaniu dyscyplinarnym sędziów nie przysługuje środek odwoławczy od postanowienia w przedmiocie przyznania wynagrodzenia biegłym. Błędne bowiem pouczenie nie może przyznać prawa, jeżeli takiego nie daje ustawa.

Postanowienie SN z dnia 19 lipca 2017 roku o sygnaturze akt: SNO 27/17

Standard: 9984 (pełna treść orzeczenia)