Wyłączenie drogi sądowej do dochodzenia w odrębnej sprawie przez komornika wydatków lub opłat egzekucyjnych
Zwrot wierzycielowi kosztów niezbędnych do celowego przeprowadzenia egzekucji (art. 770 k.p.c.) Dopuszczalność drogi sądowej; odrzucenie pozwu, nieważność postępowania (art. 2 k.p.c. i art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. i art. 379 pkt 1 k.p.c.)
Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 22 października 2002 r., III CZP 65/02 (OSNC 2003, nr 7 - 8, poz. 100) oraz z dnia 20 kwietnia 2006 r. III CZP 20/06 (OSNC 2007, nr 2, poz. 25) wyjaśnił, że pomiędzy komornikiem jako organem i stronami postępowania egzekucyjnego zawiązuje się stosunek publicznoprawny, a elementem składowym tego stosunku jest obowiązek ponoszenia kosztów. O kosztach tych rozstrzyga komornik w postanowieniu o ich ustaleniu (art. 770 zdanie trzecie k.p.c.). Mają one wobec postępowania egzekucyjnego charakter adhezyjny (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2011 r., SK 44/09, OTK - A 2011, nr 10, poz. 117, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2000 r. II CKN 496/00, OSNC 200, nr 9, poz. 168 oraz z dnia 22 marca 2007 r., III CZP 2/07, czy uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 r., III CZP 16/04, OSNC 2005, nr 6, poz. 103), i, tak jak w stosunku do kosztów procesu, także w stosunku do nich, ma zastosowanie reguła zunifikowanego rozstrzygania w jednym postępowaniu zasadniczym. Dlatego też nie jest dopuszczalna droga sądowa do dochodzenia w odrębnej sprawie przez komornika poniesionych przez niego wydatków lub nieuiszczonych przez stronę opłat.
Uchwała SN z dnia 10 marca 2017 r., III CZP 107/16
Standard: 12897 (pełna treść orzeczenia)