Postanowienie o przedstawieniu zarzutów

Fazę in personam inicjuje postawienie osobie podejrzanej zarzutów – w formie pisemnej bądź werbalnej, w taki sposób, by miała możliwość się z nimi zapoznać. Co do zasady nie jest tu wystarczające sporządzenie samego postanowienia, załączonego do akt. Pogląd taki jest jednomyślnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Przykładowo, w postanowieniu z dnia 24 kwietnia 2007 r., IV KK 31/07, wskazano: „Wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów nie można utożsamiać z jego sporządzeniem, gdyż wydanie postanowienia oznacza zarazem jego uzewnętrznienie. 

Aby postanowienie to zostało uznane za wydane, czyli prawnie skuteczne, niezbędne jest kumulatywne spełnienie 3 warunków: 

- sporządzenie postanowienia, 

- jego niezwłoczne ogłoszenie i 

- przesłuchanie podejrzanego”. 

Jedynie wyjątkowo, na podstawie art. 313 § 1 k.p.k., ustawodawca dopuszcza możliwość przejścia do fazy in personam z pominięciem ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz przesłuchania podejrzanego

Wyrok SN z dnia 21 grudnia 2022 r., V KK 382/22

Standard: 68770 (pełna treść orzeczenia)

Postępowanie karne wszczyna się i prowadzi w związku z określonym zdarzeniem, co do którego zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa (art. 303 k.p.k.). Jeżeli dane, istniejące w chwili wszczęcia postępowania przygotowawczego lub zebrane w jego toku, uzasadniają dostatecznie, że czyn taki popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu jej zarzutów (art. 313 § 1 k.p.k.) lub powiadamia osobę podejrzaną o treści zarzutu wpisanego do protokołu jej przesłuchania (art. 325g § 1 i 2 k.p.k.), przy czym czyn, który powinien być w postanowieniu (protokole) dokładnie opisany (art. 313 § 2 k.p.k.), zakreśla ramy postępowania prowadzonego przeciwko osobie, a więc wyznacza ontologiczną tożsamość czynu.

Wyrok SN z dnia 4 października 2013 r., III KK 158/13

Standard: 25533 (pełna treść orzeczenia)