Wyłączenie art. 361 § 2 k.c. przy określaniu wysokości wynagrodzenia

Przepis art. 361 § 2 k.c. posługuje się określeniem "naprawienie szkody". W przepisach k.c. są zawarte podobne określenia, do których ma zastosowanie ten artykuł, np. art. 415 k.c. zawiera określenie "wyrządził (...) drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia", art. 471 k.c. stanowi: "(...) obowiązany jest do naprawienia szkody", art. 481 § 3 k.c. stwierdza: "W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody (...)". Cytowane przepisy wskazują wyraźnie na ich związek z przepisem art. 361 § 2 k.c. zawierającym pojęcie szkody. Natomiast art. 224 § 1 i art. 230 k.c. zawierają określenie "wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy". Redakcja tego przepisu, jak również różnorodne stany faktyczne, jakie mogą występować przy bezpodstawnym korzystaniu z cudzej rzeczy, wskazują, że przepis art. 361 § 2 k.c. nie ma zastosowania przy określaniu wysokości wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy według przepisów o ochronie własności. Przy określaniu kryteriów, według których należy ustalać tego rodzaju wynagrodzenie, trzeba podzielić głoszone w literaturze prawniczej poglądy, że o wysokości tego rodzaju wynagrodzenia nie decyduje wysokość rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści odniesionych przez posiadacza. Decyduje tu obiektywne kryterium, jakim jest układ odpowiednich cen rynkowych - stawek za korzystanie z rzeczy tego rodzaju.

Uchwała SN (7) z dnia 10 lipca 1984 r., III CZP 20/84

Standard: 12620 (pełna treść orzeczenia)