Współuczestnictwo materialne w sporze dłużnika głównego i jego poręczyciela
Współuczestnictwo materialne i formalne (art. 72 § 1 k.p.c.) Poręczenie (art. 876 k.c.)
Współuczestnictwo w sporze dłużnika głównego i jego poręczyciela jest współuczestnictwem materialnym, nie ma jednak charakteru współuczestnictwa jednolitego w rozumieniu art. 73 § 2 k.p.c. W świetle, orzecznictwa Sądu Najwyższego odpowiedzialność poręczyciela jest akcesoryjna, lecz nie subsydiarna; wierzyciel nie musi oczekiwać na możliwość skutecznego zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części przez dłużnika głównego i dopiero w razie nieuzyskania takiego zaspokojenia, występować z roszczeniem przeciwko poręczycielowi. Przeciwnie, skoro według art. 881 k.c. odpowiedzialność poręczyciela kształtuje się, w braku odmiennego zastrzeżenia, jak odpowiedzialność współdłużnika solidarnego, to wierzyciel może skierować roszczenie przeciwko poręczycielowi.
Wyrok SR w Ciechanowie z dnia 13 marca 2017 r., I C 816/16
Standard: 29962 (pełna treść orzeczenia)
Współuczestnictwo w sporze dłużnika głównego i jego poręczycieli jest wprawdzie współuczestnictwem materialnym, ale nie ma charakteru współuczestnictwa jednolitego w rozumieniu przepisu art. 73 § 2 k.p.c., ponieważ wyrok nie musi dotyczyć niepodzielnie dłużnika głównego i jego poręczycieli.
Postępowanie nakazowe ma przede wszystkim na celu przyśpieszenie i uproszczenie postępowania rozpoznawczego w sprawach, w których roszczenie opiera się na należycie udokumentowanej podstawie. Z celem zaś tym nie dałoby się pogodzić uzależnienie prawomocności nakazu zapłaty - także w części nie zakwestionowanej zarzutami - od tego, czy sąd rozpoznający zarzuty nie uzna za właściwe z urzędu rozszerzyć zakres tej kognicji. Tylko bowiem w taki sposób można by unormować ewentualnie rozszerzenie zakresu skuteczności zarzutów skoro mogłoby ono wchodzić w rachubę jedynie wówczas, gdy zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty oparte są na zarzutach wspólnych dla wszystkich pozwanych (a więc musiałoby być ono wyłączone np. w wypadku, gdy zarzuty wniósł jeden z indosantów, powołując się na potrącenie swej wierzytelności). Nic więc dziwnego, że ustawodawca z unormowania takiego zrezygnował.
Wyrok SN z dnia 23 listopada 1982 r., IV PR 329/82
Standard: 31987 (pełna treść orzeczenia)