Niepodzielność wniosku o ściganie (art. 12 § 2 k.p.k.)
Wniosek o ściganie (art. 12 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Ustawodawca, statuując w art. 12 k.k. jako zasadę niepodzielność wniosku o ściganie, daje pokrzywdzonemu jedynie możliwość ścigania niektórych sprawców czynu, gdy należą oni do kręgu osób najbliższych, nie daje mu jednak w żadnym razie możliwości składania wniosku o ściganie fragmentu czynu. Na poparcie takiego argumentu należy dodatkowo przywołać wyrok składu siedmiu sędziów SN z dnia 25 lipca 1979 r., V KRN 147/79, OSNKW 1980, nr 3, poz. 26 dotyczący amnestii, z którego wynika, że popełnienie chociażby jednego z zachowań składających się na przestępstwo ciągłe (ówczesna instytucja zbliżona do czynu ciągłego z obecnego kk) po dacie określonej w akcie amnestyjnym wyłącza możliwość stosowania takiej ustawy do sprawcy takiego przestępstwa także w odniesieniu co do wcześniejszych zachowań.
Wyrok SO w Lublinie z dnia 21 września 2017r., IV K 177/16
Standard: 10443 (pełna treść orzeczenia)
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazywano (por. postanowienie z dnia 25 kwietnia 2013 r., III KK 121/12), że istota rozwiązania zawartego w art. 12 § 2 KPK sprowadza się do tego, że w razie złożenia wniosku o ściganie niektórych tylko sprawców obowiązek ścigania obejmuje także wszystkie inne osoby, których czyny pozostają w ścisłym związku z czynem osoby wskazanej we wniosku, pod warunkiem jednak, że należy pouczyć składającego wniosek oraz, że obowiązek owego ścigania nie dotyczy osób najbliższych dla pokrzywdzonego. Przy przestępstwach ściganych bezwzględnie na wniosek pokrzywdzonego, jak przestępstwo zgwałcenia, wola pokrzywdzonej, jako uprawnionej do złożenia wniosku o ściganie, ograniczona jest jedynie do podjęcia decyzji co do żądania ścigania sprawców czynu, który ją dotknął, a nie do decydowania o tym, które z osób współuczestniczących w tym czynie mogą, a które nie mogą, być ścigane. Ściganie wszystkich współuczestniczących w zdarzeniu przestępnym, po złożeniu wniosku, następuje już bowiem z urzędu, czyli niezależnie od woli pokrzywdzonego (por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1977 r., I KR 185/77, OSNKW 1978, z. 2-3, poz. 28), a pokrzywdzony może jedynie wyłączyć spod ścigania osoby dlań najbliższe. W żadnym więc wypadku składający wniosek o ściganie nie może prawnie skutecznie ograniczyć go do ścigania niektórych tylko sprawców przestępstwa wnioskowego, chyba że owymi wyłączonymi od ścigania byłyby osoby dla niego najbliższe, w rozumieniu art. 115 § 11 KK.
Postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2014 r., II KK 355/13
Standard: 23330 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 23329
Standard: 40093