Wyrok z dnia 1977-11-21 sygn. I KR 185/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 185/77

Wyrok z dnia 21 listopada 1977 r.

Z chwilą złożenia wymaganego przez ustawę wniosku o ściganie konkretnego przestępstwa postępowanie toczy się z urzędu (art. 5 § 3 k.p.k.), a więc już niezależnie od woli pokrzywdzonego. Wniosek ten jest niepodzielny w tym sensie, że nawet wtedy, gdyby składający wniosek domagał się ścigania jedynie określonej osoby, oskarżyciel publiczny jest na podstawie art. 5 § 4 k.p.k. zobowiązany do ścigania wszystkich współsprawców danego czynu (a w tym także podżegaczy i pomocników).

Ta zasada niepodzielności wniosku nie działa jedynie w stosunku do współsprawców, którzy są osobami najbliższymi (art. 120 § 5 k.k.) dla pokrzywdzonego.

Przewodniczący: sędzia L. Jax (sprawozdawca). Sędziowie: T. Rybicki, Z. Durkiewicz (sędzia SW deleg. do SN). Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Kobierecki.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Witolda W., oskarżonego z art. 168 § 2 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach z tymczasową siedzibą w Mińsku Maz. z dnia 12 lipca 1977 r.

utrzymał w mocy zaskarżony wyrok (...).

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w Siedlcach z tymczasową siedzibą w Mińsku Maz. skazał na podstawie art. 168 § 2 k.k. oskarżonych Marka P. i Witolda W. na kary po 3 lata pozbawienia wolności, a Wiesława B. - z zastosowaniem art. 57 § 2 i 3 pkt 1 k.k. - na karę 2 lat pozbawienia wolności za to, że w dniu 27 kwietnia 1976 r. w S., działając wspólnie, przemocą polegającą na przewróceniu i zdarciu odzieży oraz przytrzymywaniu doprowadzili Zofię S. do poddania się czynowi nierządnemu (...).

Wyrok ten został zaskarżony wyłącznie przez obrońcę oskarżonego Witolda W.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja oskarżonego nie jest zasadna.

Jakkolwiek oskarżony w rewizji swej twierdzi, że nie popełnił zarzucanego mu czynu, to jednak na wstępie należy ustosunkować się do zarzutu podnoszącego, że postępowanie przeciwko oskarżonemu Witoldowi W. było w ogóle niedopuszczalne ze względu na brak przesłanki procesowej określonej w art. 11 pkt 4 k.p.k. w związku z art. 168 § 3 k.k., a w szczególności ze względu na to, że "wniosek o ściganie nie dotyczy oskarżonego Witolda W."

Zarzut ten jest oczywiście bezpodstawny.

Do protokołu z dnia 29 kwietnia 1976 r. pokrzywdzona złożyła wniosek: "(...) o ściganie sprawców, którzy w dniu 27 kwietnia 1976 r. bez jej zgody odbyli z nią stosunek płciowy".

Okoliczność, że oskarżony Witold W. nie został w tym wniosku wymieniony, nie ma żadnego znaczenia.

Z chwilą bowiem złożenia wymaganego przez ustawę wniosku o ściganie konkretnego przestępstwa postępowanie toczy się z urzędu (art. 5 § 3 k.p.k.), a więc już niezależnie od woli pokrzywdzonego. Zresztą wniosek ten jest niepodzielny w tym sensie, że nawet wtedy, gdyby składający wniosek domagał się ścigania jedynie określonej osoby, oskarżyciel publiczny jest na podstawie art. 5 § 4 k.p.k. zobowiązany do ścigania wszystkich współsprawców danego czynu (a w tym także podżegaczy i pomocników).

Ta zasada niepodzielności wniosku nie działa jedynie w stosunku do współsprawców, którzy są osobami najbliższymi (art. 120 § 5 k.k.) dla pokrzywdzonego. Przypadek taki jednak w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Tak więc wtedy, gdyby przyjąć, że pokrzywdzona, która z przyczyn, o których mowa w dalszym ciągu uzasadnienia, nie zdawała sobie sprawy z tego, iż oskarżony Witold W. brał udział w dokonanym na jej osobie zgwałceniu zbiorowym, i nie zmierzała do pociągnięcia tegoż oskarżonego do odpowiedzialności karnej, fakt ten nie wyłącza możliwości ukarania go za współudział w przypisanym mu przestępstwie. Należy dodać, że z protokołu ustnego przyjęcia wniosku o ściganie wynika, iż pokrzywdzona - zgodnie z wymaganiem art. 5 § 4 k.p.k. - została uprzedzona o skutkach określonych w tymże przepisie.

OSNKW 1978 r., Nr 2-3, poz. 28