Nierozpoznanie istoty sprawy w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych
Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu (art. 477[14a] k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nierozpoznanie istoty sprawy (art. 386 § 4 k.p.c.) polega na nierozpoznaniu przez sąd pierwszej instancji sprawy w zakresie objętym decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok SN z 11 lipca 2007 r., III UK 20/07).
Postanowienie SN z dnia 25 lutego 2021 r., III UZ 12/18
Standard: 57449 (pełna treść orzeczenia)
Nierozpoznanie istoty sporu wystąpi wówczas, gdy z materialnoprawnego punktu widzenia dojdzie do rozdźwięku między żądaniem a orzeczeniem (albo, jeśli nie zostaną uwzględnione procesowe przesłanki unicestwiające roszczenie).
Jak zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z 28 czerwca 2016 r., I UZ 11/16, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych model ten ulega modyfikacji. Pojawiają się bowiem dwa dodatkowe czynniki - wniosek wszczynający postępowanie i decyzja organu rentowego (przy założeniu, że odwołanie od decyzji spełnia rolę pozwu). W świetle tych zmiennych należy odczytywać wyjątkowe rozwiązanie przewidziane w art. 477[14a] k.p.c.
Wyrok SN z dnia 17 września 2020 r., II UK 370/18
Standard: 57459 (pełna treść orzeczenia)