Nieobecność w pracy pracownika zatrudnionego w zadaniowym systemie czasu pracy

Sąd Okręgowy trafnie zauważa, powołując wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2011 r., III PK 72/10, że w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieści się jeszcze trzeci element - naruszenie lub zagrożenie interesów pracodawcy. Sąd ten podniósł, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że nawet jednorazowa nieobecność w pracy może zostać uznana za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Następnie Sąd drugiej instancji powołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2000 r., I PKN 150/00. Przyjęto w nim, że nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, pomimo uprzedniego zawiadomienia pracodawcy o nieobecności i jej przyczynie.

Tak więc zdaniem Sądu Okręgowego tym bardziej za ciężkie naruszenie należy uznać nieobecność w pracy bez usprawiedliwienia.

Poglądy te są niewątpliwie trafne w odniesieniu do pracownika zatrudnionego w godzinowym systemie czasu pracy. Natomiast w przypadku pracownika zatrudnionego w zadaniowym systemie czasu pracy ogólne zasady nie mogą być odnoszone bez uwzględnienia specyfiki określenia jego obowiązków. W konsekwencji nie można uznać za wystarczające jednozdaniowe stwierdzenie, że nie ulega wątpliwości, iż tego rodzaju zachowanie godzi w interesy pracodawcy.

Reasumując należy stwierdzić, że w razie zarzucenia pracownikowi zatrudnionemu w zadaniowym czasie pracy ciężkiego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego, polegającego na jednorazowej nieobecności w pracy konieczne jest wykazanie bezprawności działania, winy oraz w szczególności sprecyzowanie na czym polegało naruszenie lub zagrożenie interesów pracodawcy. Ten ostatni element powinien być niewątpliwie oceniany w kontekście wykonania przez pracownika zadań.

W każdym przypadku rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. powinno być stosowane z dużą ostrożnością, gdyż jest to wyjątkowy sposób rozwiązania stosunku pracy. Ostrożność ta niewątpliwie musi być dalej posunięta w przypadku naruszenia obowiązku polegającego na nieobecności w pracy pracownika zatrudnionego w zadaniowym czasie pracy. W żadnym razie nie można przyjąć, że każda nieobecność w pracy takiego pracownika stanowi zagrożenie interesów pracodawcy.

Wyrok SN z dnia 5 lipca 2017 roku o sygn. akt II PK 202/16

Standard: 10382 (pełna treść orzeczenia)