Podsłuchiwanie i nagrywanie bez zgody nagrywanego

Posłużenia się w procesie cywilnym nagraniami rozmów poczynionymi bez zgody i wiedzy rozmówcy nie jest z zasady wyłączone (chyba że chodzi o nagrania uzyskane w sposób przestępczy, z naruszeniem art. 267 k.k.) – o ile:

• Nagranie nie jest jedynym dowodem na potwierdzenie istotnych w sprawie okoliczności,
• jeżeli okoliczności, w jakich nastąpiło nagranie, nie wskazują jednoznacznie na poważne naruszenie zasad współżycia społecznego
• dowód ten nie narusza konstytucyjnie zagwarantowanego prawa do prywatności osoby nagranej, a jeżeli tak, to czy naruszenie tego prawa może znaleźć uzasadnienie w potrzebie zapewnienia innej osobie prawa do sprawiedliwego procesu (por. wyrok z dnia 22 kwietnia 2016 r., II CSK 478/15, wyrok z dnia 25 kwietnia 2003 r. IV CKN 94/01, wyrok z dnia 16 stycznia 2019 r., I PK 143/18).

Wyrok SA w Gdańsku z dnia 4 marca 2020 r., I ACa 363/19

Standard: 77744 (pełna treść orzeczenia)

Ujawnianie informacji uzyskanych w drodze niedozwolonych prawem podsłuchów jest co do zasady bezprawne w polskim porządku prawnym.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 kwietnia 2002 r., K 41/02 wyjaśnił, że ochrona życia prywatnego, gwarantowana w art. 41 Konstytucji, obejmuje także autonomię informacyjną (art. 51 Konstytucji), oznaczającą prawo od samodzielnego decydowania o ujawnieniu innym informacji dotyczących swojej osoby, a także prawo do sprawowania kontroli nad takimi informacjami, jeśli znajdują się w posiadaniu innych podmiotów. Treść ujawnionych rozmów musiała więc podlegać ocenie w takiej właśnie płaszczyźnie, a nie np. ze względu na ewentualne naruszenie innych dóbr osobistych, jak godność (cześć wewnętrzna) czy dobre imię (cześć zewnętrzna).

Prawo swobodnego komunikowania się i ochrony jego tajemnicy zostało zagwarantowane w art. 49 Konstytucji RP. Z tego uprawnienia wynika między innymi zakaz stosowania podsłuchu czy też wchodzenia w inny sposób w krąg wiadomości dotyczących życia, interesów i działań innych osób. Prawo to może być ograniczone jedynie przypadkami przewidzianymi w ustawie, przy zastosowaniu procedury określonej w ustawie, musi odbywać się za zezwoleniem właściwych organów. Ograniczenie to jest podyktowane nadrzędnym interesem publicznym.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 14 marca 2018 r., V ACa 1157/17

Standard: 19968 (pełna treść orzeczenia)