Powództwo o ustalenie nieważności czynności procesowych

Dotyczyło ono stwierdzenia nieważności, zatem opierało się o art. 189 k.p.c. Pozwany (Skarb Państwa) słusznie podniósł, że wymieniony przepis obejmował jedynie te stosunki prawne, które miały swoje źródło w prawie materialnym, a nie proceduralnym. Dyspozycja tej normy w ogóle nie dopuszczała zatem, aby można było ustalić nieskuteczność zachowań organów egzekucyjnych, na które powołano się w żądaniu powództwa, a zatem: decyzji procesowych sądu oraz czynności komornika. Ich uchylenie lub zmiana byłaby możliwa wyłącznie w oparciu o środki przewidziane w innych częściach k.p.c. (skarga na czynność komornika, zwyczajne i nadzwyczajne środki zaskarżenia). Z analogicznych przyczyn roszczenie z art. 189 k.p.c. nie mogło być wymierzone w operaty szacunkowe biegłych rewidentów. Dokument ten może stracić moc opinii jedynie w oparciu o art. 157 ust. 1 i ust. 1a w zw. z art. 149 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. z 14 grudnia 2016 r. Dz.U. z 2016 r. poz. 2147).

Wyrok SA w Białymstoku z dnia 31 marca 2017 r., I ACa 691/16

Standard: 9512 (pełna treść orzeczenia)

Powództwo o ustalenie nieważności czynności prawnej znajduje umocowanie w art. 189 k.p.c., który wymaga, by ten, kto występuje z takim żądaniem, miał interes prawny w tym ustaleniu.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 8 października 2010 r., VI ACa 1047/09

Standard: 19997 (pełna treść orzeczenia)