Przedawnienie roszczeń uzupełniających

Istota uregulowania ustalonego w art. 229 k.c. polega na skróceniu ogólnych terminów przedawnienia a nie na ich wydłużeniu. Właściciel może zatem dochodzić jedynie takich roszczeń, które nie przedawniły się według ogólnych terminów z art. 118 k.c., jednak po zwrocie rzeczy, tylko do upływu roku od tej daty (por. uchwałę SN z 24 października 1972 r., III CZP 70/72, wyroki SN z 3 grudnia 2004 r., IV CK 613/03, z 22 września 2005 r., IV CK 105/05, z 24 lutego 2006 r., III CSK 139/05, z 6 czerwca 2014 r., III CSK 235/13).

Wyrok SA w Krakowie z dnia 5 kwietnia 2017 r., I ACa 811/16

Standard: 9328 (pełna treść orzeczenia)

Początek biegu terminu przedawnienia określonego w art. 229 k.c. powiązany jest z czynnością faktyczną - zwrotem rzeczy (odzyskaniem władztwa nad rzeczą) - a nie ujawnieniem praw właścicieli w księgach wieczystych, czy jakąkolwiek inną czynnością prawną. 

Roszczenie o wynagrodzenie dla współwłaściciela nieruchomości od innego współwłaściciela oparte jest na przepisach art. 224 § 2 lub art. 225 k.c. Roszczenie takie łączy w sobie pierwiastki roszczenia odszkodowawczego (może zmierzać do zwrócenia kosztów, jakie właściciel poniósł w związku z tym, że był zmuszony do korzystania z cudzej rzeczy lub do kompensaty utraconych korzyści, jakie by uzyskał, gdyby rzecz wynajął) oraz roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (może zmierzać do wydania korzyści uzyskanych przez posiadacza w wyniku bezprawnego korzystania).

Skoro zaś istnieje środek prawny uzyskania ochrony dla roszczeń powódek - powołane przepisy art. 224 § 2 k.c. i art. 225 k.c. - roszczenia te nie mogą być oparte na bezpodstawnym wzbogaceniu. Powódki nie mogą także po upływie terminu przedawnienia przewidzianego w art. 229 § 1 k.c. dochodzić tych roszczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Wyrok SA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2014 r., I ACa 832/14

Standard: 29464 (pełna treść orzeczenia)