Nakłady w rozumieniu art. 226 k.c.
Rozliczenie nakładów (art. 226 k.c. i art. 230 k.c.)
Przez nakłady należy rozumieć wszelkie wydatki czynione na cudzą rzecz. Mogą być dokonywane wbrew woli właściciela rzeczy, przybierać różną postać – nakładów finansowych, rzeczowych lub nakładów pracy.
Artykuł 226 kc wyróżnia dwie kategorie nakładów: "nakłady konieczne" i "inne nakłady”. Podstawowym kryterium kategoryzacji nakładów powinna być realizowana przez nie funkcja. Pomocniczo sięga się również do kryterium rodzaju, charakteru lub wartości poczynionych nakładów.
Wyrok SR w Nidzicy z dnia 26 kwietnia 2017 r., I C 442/16
Standard: 9158 (pełna treść orzeczenia)
Przez nakłady w rozumieniu art. 226 k.c. należy uznać dobrowolne użycie własnych dóbr majątkowych na rzecz innej osoby (właściciela rzeczy) bez względu na jego wolę (por. wyrok SN z 11 października 1990 r., II CZP 58/90).
Nakładami w tym znaczeniu są wszelkie inwestycje utrzymujące rzecz w należytym stanie lub ulepszające ją, poczynione niezależnie od woli właściciela rzeczy. Ta cecha odróżnia nakłady od świadczeń. Świadczeniem natomiast jest zachowanie się dłużnika, spełnione na poczet długu, zgodnie z treścią zobowiązania.
Wyrok SN z dnia 15 maja 2001 r., I CKN 354/00
Standard: 21481
Standard: 32847