Postanowienie dotyczące głównych świadczeń stron

Za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Natomiast warunki, które wykazują charakter posiłkowy względem warunków definiujących samą istotę stosunku umownego, nie mogą być objęte rzeczonym pojęciem (wyroki: z dnia 20 września 2017 r., Andriciuc i in., C-186/16, a także z dnia 3 października 2019 r., Kiss i CIB Bank, C-621/17).

Art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 ustanawia wyjątek od mechanizmu kontroli treści nieuczciwych warunków przewidzianego w ramach systemu ochrony konsumentów ustanowionego w tej dyrektywie. Przepis ten powinien podlegać wykładni zawężającej [wyrok z 12 stycznia 2023 r., D.V., C-395/21).

Wyrok TSUE z dnia 16 marca 2023 r., C-565/21

Standard: 82313 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, zmienionej dyrektywą 2011/83, należy interpretować w ten sposób, że: zakres wyjątku przewidzianego w tym przepisie nie obejmuje warunku umowy zawartej między adwokatem a klientem, zgodnie z którym klient zobowiązuje się stosować do instrukcji tego adwokata, nie działać bez jego wiedzy lub wbrew jego opinii oraz samemu nie cofać pozwu w sprawie, której prowadzenie powierzył temu adwokatowi, pod groźbą kary finansowej.

Wyrok TSUE z dnia 22 września 2022 r., C-335/21

Standard: 82334 (pełna treść orzeczenia)