Ustawa o ochronie zabytków (Przestępstwa pozakodeksowe)

Przestępstwo określone w przepisie art. 108 ust 1 ustawy z dnia 23.07.2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, popełnia ten, kto niszczy lub uszkadza zabytek. Z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu wynika, że Sąd Rejonowy przyjął, iż oskarżony zrealizował znamiona tego czynu zabronionego poprzez zniszczenie zabytku, tj. budynku dworku wpisanego do rejestru zabytków, położonego w miejscowości D.. Wyjaśnić należy, iż zniszczenie zabytku oznacza jego unicestwienie, przy którym przywrócenie stanu poprzedniego nie jest w ogóle możliwe, a może ono przejawiać się całkowitym unicestwieniem rzeczy lub wartości (historycznej, artystycznej lub naukowej), które powodowały, że obiekt był uznany za zabytek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1993 r., III KRN 98/93, Legalis numer 2814; Bartłomiej Gadecki, Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Art. 108–120. Przepisy karne. Komentarz 2014).

Strona podmiotowa przestępstwa określonego w art. 108 ust 1 powyższej ustawy, polega na umyślności, zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego. Sprawca tego czynu musi mieć świadomość co do zabytkowego charakteru przedmiotu oraz chcieć go zniszczyć lub uszkodzić, albo przewidując taką możliwość, godzić się na to.

Samo jedynie prowadzenie bez pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków, robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru, jest wykroczeniem uregulowanym w art. 117 ustawy z dnia 23.07.2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, które może pozostawać w zbiegu idealnym z przestępstwem z art. 90 ustawy z dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane, jeżeli na prowadzone roboty budowlane, zgodnie z tą ustawą, wymagane jest pozwolenie na budowę.

Wyrok SO w Siedlcach z dnia 24 kwietnia 2015 r. II Ka 142/15

Standard: 7868 (pełna treść orzeczenia)