Rewolwer na pociski miotane materiałem inicjującym, a nie miotającym
Pojęcie broni palnej w rozumieniu art. 263 k.k.
Apelacja jest niezasadna. Istotą zarzutów apelacyjnych sformułowanych w punktach 1 i 2 jest twierdzenie, że rewolwer (...) kal. 10 mm nie jest bronią palną, ponieważ nie miota pocisków w wyniku działania materiału miotającego, a amunicja do niego zawiera jedynie materiał inicjujący. Konsekwencją wymienionej tezy jest twierdzenie apelującego, że posiadanie wymienionego rewolweru nie wymagało zezwolenia, o którym mowa w ustawie o broni i amunicji.
Rewolwer kal. 10 mm stanowi broń alarmową (służy do wystrzeliwania nabojów alarmowych).
Broń alarmowa posiada wszystkie cechy charakteryzujące broń palną, które zostały wymienione w definicji zawartej w art. 7, w szczególności zaś zdolność do wystrzelenia pocisków z lufy i przez to rażenie celów na odległość. W świetle przedstawionych rozważań oczywiste jest, że broń alarmowa jest bronią palną w rozumieniu art. 263 § 2 KK. Pojęcie to nie może mieć innego znaczenia, niż nadane mu w ustawie o broni i amunicji. (zob. post. SN z dnia 22 stycznia 2003 r., I KZP 40/02).
Naboje alarmowe o kal. 6 mm F., które używane są w rewolwerach nie zawierają, co prawda prochu strzelniczego, niemniej, rolę materiału miotającego spełnia materiał inicjujący, którym jest masa spłonkowa. Rewolwer pozwala na wystrzeliwanie pocisków w postaci kul gumowych lub gumowo-metalowych o średnicy 10 mm, przy wykorzystaniu ciśnienia gazów. Trafnie więc ustalił sąd a quo, że przedmiotowy rewolwer stanowi broń palną, gdyż spełnia on elementy definicyjne określone w art. 7 ust. 1 i 3 ustawy o broni i amunicji, albowiem: 1) jest przenośną bronią lufową, która miota pociski, w wyniku działania materiału miotającego, 2) stanowi urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość większą niż 1 metr.
Wymienione ustalenia nie dają zatem podstaw do stwierdzenia, że rewolwer nie spełnia definicji broni palnej, gdyż nie miota pocisków w wyniku działania materiału miotającego.
Zgodnie z art. 9 ustawy o broni i amunicji, broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwy organ, z wyłączeniem wypadków, o których mowa w art. 11. Z tego przepisu wynika zaś, że pozwolenia na broń nie wymaga się m.in. w razie posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm. Z ustaleń sądu wynika, że przedmiotowy rewolwer ma kaliber 10 mm. Zważywszy więc, że stanowi on broń palną w rozumieniu przepisów art. 7 ust. 1 i 3 ww. ustawy, na jego posiadanie wymagane jest zezwolenie.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 22 marca 2017 r., II AKa 42/17
Standard: 7784 (pełna treść orzeczenia)
Sąd do przekonania, iż rewolwer Z. K. nie jest bronią palną w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji. Zgodnie z tym przepisem, w rozumieniu wymienionej ustawy, bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego.
Kluczową kwestią jest ocena mechanizmu miotania pocisków przez rewolwer – czy jest to mechanizm właściwy dla broni palnej (w wyniku działania materiału miotającego) czy też jest to mechanizm odmienny. Pociskiem w tej broni jest kulka gumowa, która nie jest istotną częścią amunicji, a kulkę tę miota nabój bocznego zapłonu 6 mm F., który także nie jest amunicją do broni palnej na posiadanie której wymagane jest pozwolenie. Nabój 6 mm F. materiał inicjujący, nie zawiera natomiast materiału miotającego.
Z technicznego punktu widzenia należy podzielić pogląd biegłego, iż materiałem miotającym może być każda substancja, która w wyniku spalania miota pocisk, zatem w tym wypadku rolę materiału miotającego pełni znajdujący się w naboju 6 mm F. materiał inicjujący. Niemniej jednak nie można podzielić wniosków tej opinii z punktu widzenia prawnego. Jak słusznie wskazał biegły, typowym materiałem miotającym jest proch strzelniczy, którego w tym naboju nie ma.
Z technicznego punktu widzenia proch strzelniczy jest typowym materiałem miotającym, choć może być zastąpiony czymś innym, ale z prawnego punktu widzenia proch strzelniczy jest jedynym materiałem miotającym w broni palnej i inna substancja nie może być uznana za materiał miotający, nawet gdyby w wyniku spalania miała zdolność miotania pocisków. Wynika z to z treści art. 5 ust. 3 ustawy o broni i amunicji: „Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego i materiał miotający w postaci prochu strzelniczego”. Jest to jedyna ustawowa definicja materiału miotającego. Zatem skoro w art. 7 mowa jest o broni palnej, jako przenośnej broni lufowej, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego, to definicja ta nie może być interpretowana w oderwaniu od art. 5 ust. 3 ustawy, gdzie za materiał miotający uznaje się jedynie proch strzelniczy.
Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, iż rewolwer Z. K. nie jest bronią palną w rozumieniu ustawy, bowiem miota pociski na skutek spalania materiału nie będącego materiałem miotającym w rozumieniu ustawy, choć materiał ten spełnia podobną funkcję.
Reasumując uznać należy, iż rewolwer Z. K. od strony technicznej działa na zasadzie zbliżonej do broni palnej, niemniej jednak taką bronią nie jest, bowiem pocisk w postaci gumowej kulki jest miotany na skutek reakcji innej niż spalanie materiału miotającego. Nie jest on bronią palną na posiadanie której wymagane jest pozwolenie, a zatem jego posiadanie nie jest zabronione, a co a tym idzie broń ta nie jest przedmiotem przestępstwa z art. 263 § 2 kk.
Postanowienie SR w Siedlcach z dnia 5 sierpnia 2015 r., II Kp 127/15
Standard: 7785 (pełna treść orzeczenia)