Konfrontacja jako szczególna forma przesłuchania

konfrontacja jest szczególną formą przesłuchania i stosuje się ją wtedy, gdy np. świadkowie prezentują wzajemnie sprzeczną wersję tego samego zdarzenia. Artykuł 172 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji świadków w każdym wypadku sprzeczności, lecz tylko w sytuacji, gdy może to przyczynić się do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (zob. postanowienie SN z dnia 27 lutego 2001 r., III KKN 484/99, OSPriPr 2001, Nr 9, poz. 5).

Przeprowadzenie lub nieprzeprowadzenie konfrontacji pozostawione jest ocenie organu procesowego co do celowości tej czynności w konkretnej sprawie. Konfrontacja powinna być przeprowadzona wówczas, gdy tego rodzaju metoda dowodzenia zostanie uznana przez organ procesowy za jedyny i ostateczny środek do wyjaśnienia istotnych sprzeczności pojawiających się w relacjach osób przesłuchiwanych (zob. też postanowienie SN z dnia 19 sierpnia 2003 r., WK 15/03, R-OSNKW 2003, poz. 1740).

Słusznie zauważa prokurator, że zeznania świadków Ł. K., W. S. i D. M. różniły się między sobą, lecz nie na tyle, by tych rozbieżności nie można było wyjaśnić w drodze analizy i oceny tych dowodów w zestawieniu z pozostałym materiałem zgromadzonym i ujawnionym w sprawie.

Postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2014 r., II KK 204/14, OSNKW 2015/1/6

Standard: 7169 (pełna treść orzeczenia)

Nie można poprzestać na odczytaniu świadkom czy oskarżonym zeznań innych świadków lub wyjaśnień innych oskarżonych, pomiędzy którymi zachodzą sprzeczności, gdy odczytanie tych zeznań czy wyjaśnień nie doprowadzi do wyjaśnienia tychże sprzeczności, w takich wypadkach bowiem - zgodnie z zasadą obiektywizmu - należy - w myśl art. 157 § 3 k.p.k. [art. 172 k.p.k.] - dokonać konfrontacji przesłuchiwanych osób w celu wyjaśnienia sprzeczności.

Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 1981 r., Rw 96/81

Standard: 39884 (pełna treść orzeczenia)