Zgoda oskarżonego na cofnięcie wniosku obrońcy o uzasadnienie wyroku

Przepisy Kodeksu postępowania karnego chociaż wprost nie wymagają zgody oskarżonego (skazanego) na cofnięcie wniosku o uzasadnienie wyroku, to jednak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, że zgoda taka per analogiam z art. 431 § 3 k.p.k. powinna być uzyskana (zob.: postanowienie SA w Krakowie z dnia 3 marca 2003 r., II AKz 76/03).

Skoro środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego (skazanego) nie można bez jego zgody cofnąć, a warunkiem wniesienia apelacji przez stronę jest złożenie wniosku o sporządzenia na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku (tzw. zapowiedź apelacji), to zgoda oskarżonego (skazanego) winna być uzyskana również na cofnięcie wniosku określonego w art. 422 § 1 k.p.k.

Ubocznie należy wskazać, iż skuteczne cofnięcie wniosku złożonego w trybie art. 422 § 1 k.p.k. winno skutkować stosowną decyzją procesową przewodniczącego wydziału (zarządzeniem o pozostawieniu wniosku bez dalszego biegu).

Nieuzyskanie przez obrońcę zgody skazanego na cofnięcie wniosku o sporządzenie uzasadnienia jest zaniedbaniem ze strony tego obrońcy i tym samym przyczyną niezależną od P. R. Zgodnie z zasługującym na aprobatę, rozpowszechnionym w orzecznictwie i doktrynie stanowiskiem zaniechania obrońcy stanowią zawsze przyczynę niezależną od samego oskarżonego w rozumieniu art. 126 § 1 k.p.k., bez względu na to czy uchybienie obrońcy jest zwykłym zaniedbaniem, czy w ocenie sądu - jest to działanie celowe - chyba że jest ono efektem uzgodnionej z oskarżonym rezygnacji z danej czynności (zob.: postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2008 r., V KK 448/07).

Postanowienie SA w Lublinie z dnia 20 maja 2009 r., II AKz 285/09 

Standard: 6522 (pełna treść orzeczenia)