Niedopuszczalność powoływania się przez stronę na zarzuty dotyczące wyłącznie interwenienta

Niedopuszczalne jest powołanie przez stronę przeciwną w jej skardze kasacyjnej zarzutu nieważności postępowania z powodu wadliwego umocowania pełnomocnika interwenienta ubocznego działającego w niższych instancjach po drugiej stronie. Nie ma bowiem żadnych podstaw prawnych do przyznania stronie przeciwnej prawa do powoływania się na zarzuty i okoliczności dotyczące wyłącznie interwenienta ubocznego działającego po drugiej stronie. Jest to sprzeczne z samą istotą interwencji ubocznej i mogłoby prowadzić do poważnego naruszenia interesów strony, do której przystąpił interwenient uboczny i której interesy miał chronić.

Z istoty interwencji ubocznej nie samoistnej, a zwłaszcza z charakteru takiego interwenienta jako „pomocnika” strony, do której przystąpił, wynika, że chociaż działa on w procesie w imieniu własnym, uprawniony jest także do podejmowania czynności procesowych w związku z okolicznościami dotyczącymi samej strony, do której przystąpił, jeżeli oczywiście strona ta jego czynnościom się nie sprzeciwi (art. 76 i art. 79 k.p.c.).

Sytuacji powyższej nie można jednak odwrócić, brak jest bowiem w przepisach dotyczących interwencji ubocznej jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił interwenient uboczny, uprawniona jest do powoływania się we wniesionym przez siebie środku odwoławczym na zarzuty pozostające w związku z okolicznościami dotyczącymi wyłącznie interwenienta.

Choć interwenient uboczny jest „pomocnikiem” strony, do której przystąpił i może działać w jej interesie, to nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił jest jego „pomocnikiem” i może składać w procesie środki odwoławcze wyłącznie w jego interesie i oparte na zarzutach jego tylko dotyczących.

Podzielając to stanowisko trzeba stwierdzić, że tym bardziej niedopuszczalne jest powołanie przez stronę przeciwną w jej skardze kasacyjnej zarzutu nieważności postępowania z powodu wadliwego umocowania pełnomocnika interwenienta ubocznego działającego w niższych instancjach po drugiej stronie.

Nie ma żadnych podstaw prawnych do przyznanie stornie przeciwnej prawa do powoływania się na zarzuty i okoliczności dotyczące wyłącznie interwenienta ubocznego działającego po drugiej stronie. Jest to sprzeczne z samą istotą interwencji ubocznej i mogłoby prowadzić do poważnego naruszenia interesów strony, do której przystąpił interwenient uboczny i której interesy miał chronić.

Wyrok SN z dnia 6 listopada 2008 r., III CSK 209/08

Standard: 48302 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy

Strona, do której przystąpił interwenient uboczny (nie samoistny), nie może wniesionej przez siebie rewizji oprzeć także na zarzutach niedoręczenia interwenientowi odpisu opinii biegłego i niezawiadomienia interwenienta o terminie rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku; na takich zarzutach mógłby oprzeć rewizję sam interwenient uboczny.

Z istoty interwencji ubocznej nie samoistnej (zwłaszcza z charakteru takiego interwenienta jako "pomocnika" strony) wynika, że chociaż działa on w procesie przede wszystkim w imieniu własnym, uprawniony jest także do podejmowania czynności procesowych, w tym i czynności zaskarżenia, w związku z okolicznościami dotyczącymi samej strony, do której przystąpił, jeśli oczywiście tym jego czynnościom strona ta się nie sprzeciwi (art. 76 i art. 79 k.p.c.).

Sytuacji powyższej nie można odwrócić, brak jest - na tle wchodzących tu w grę przepisów - jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił interwenient uboczny, uprawniona jest m.in. do powoływania się ze wniesionej przez siebie rewizji na zarzuty pozostające w związku z okolicznościami dotyczącymi wyłącznie interwenienta.

Wspomnianego wyżej charakteru interwenienta ubocznego jako "pomocnika" strony nie można przyjmować w odwrotnym kierunku, tzn. że strona, do której on przystąpił, jest z kolei "pomocnikiem" w procesie.

Wyrok SN z dnia 24 lipca 1981 r., IV CR 252/81

Standard: 31876 (pełna treść orzeczenia)