Wyrok z dnia 1981-07-24 sygn. IV CR 252/81

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV CR 252/81

Wyrok z dnia 24 lipca 1981 r.

Strona, do której przystąpił interwenient uboczny (nie samoistny), nie może wniesionej przez siebie rewizji oprzeć także na zarzutach niedoręczenia interwenientowi odpisu opinii biegłego i niezawiadomienia interwenienta o terminie rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku; na takich zarzutach mógłby oprzeć rewizję sam interwenient uboczny.

Przewodniczący: sędzia SN Z. Trybulski. Sędziowie SN: B. Bladowski (sprawozdawca), Ł. Grygołajtys.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Grażyny O. przeciwko Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu Handlu Wewnętrznego w K. - Oddział Obrotu Artykułami Wyposażenia Mieszkań o odszkodowanie na skutek rewizji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z dnia 9 lutego 1981 r.

oddalił rewizję i zasądził od pozwanego na rzecz powódki 2.000 zł tytułem kosztów postępowania rewizyjnego.

Uzasadnienie

Uwzględnienie roszczenia odszkodowawczego powódki w wysokości 230.240 zł w związku z pożarem, spowodowanym przez wybuch telewizora zakupionego przez nią w sklepie pozwanego przedsiębiorstwa, Sąd I instancji oparł na następujących przesłankach faktycznych i prawnych:

Przyczyną wybuchu w mieszkaniu powódki importowanego telewizora marki "Rubin 714", a w konsekwencji tego pożaru, który strawił wyposażenie mieszkania i szereg ruchomości o łącznej wartości w kwocie dochodzonej pozwem, była wada telewizora, polegająca na użyciu do jego produkcji złej jakości materiałów izolacyjnych, nie odpowiadających polskim normom technicznym. Ponieważ pozwany sprzedał telewizor, wiedząc o tej istotnej i niebezpiecznej wadzie, odpowiedzialność jego kształtuje się na zasadzie art. 415 k.c.

W rewizji od wyroku pozwany wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając niewyjaśnienie wszystkich przyczyn pożaru w mieszkaniu powódki, a ponadto niedoręczenie interwenientowi ubocznemu - Centrali Techniczno-Handlowej Elektroniki "Unitra-Serwis" w Warszawie - odpisu opinii biegłego oraz niezawiadomienia go o terminie ostatniej rozprawy.

W odpowiedzi na rewizję pozwanego powódka wniosła o jej oddalenie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Chybiony jest zarzut niewyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych. Na podstawie przeprowadzonych dowodów z zeznań świadków, akt sprawy karnej i sprawozdania z pożaru Komendy Rejonowej Straży Pożarnych w K., głównie zaś na podstawie szczegółowej i przekonywającej opinii biegłego sądowego z dziedziny radiotechniki, mgra inż. R. D. Sąd I instancji ustalił prawidłowo jako jedyną i niewątpliwą przyczynę wybuchu telewizora wymienioną już wyżej istotną wadę. W wyraźnej sprzeczności z zeznaniami świadka I. B., których w rewizji się nie kwestionuje, pozostaje nowe twierdzenie pozwanego, że po przegrzaniu się telewizora (gdy pojawiły się w nim kłęby dymu) nie został on wyłączony z sieci elektrycznej. Z kolei wśród okoliczności sprawy brak jest jakichkolwiek innych podstaw do następnego twierdzenia, że poszkodowana przyczyniła się do powstania szkody przez to, że nie podjęła szybszej akcji gaszenia pożaru.

Nie jest zasadna podstawa rewizyjna innych uchybień procesowych. Strona, do której przystąpił interwenient uboczny (nie samoistny), nie może wniesionej przez siebie rewizji oprzeć także na zarzutach niedoręczenia interwenientowi odpisu opinii biegłego i niezawiadomienia interwenienta o terminie rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku; na takich zarzutach mógłby oprzeć rewizję sam interwenient uboczny.

Ze statuowanej w art. 73 § 1 k.p.c. zasady samodzielności działania w procesie współuczestników wynika m.in., że w razie wniesienia rewizji przez niektórych tylko współuczestników pozostali współuczestnicy nie mogą powoływać się na podstawy, które by im przysługiwały, gdyby sami wnieśli rewizję. Paragraf 2 wymienionego przepisu zawęża powyższą zasadę w wypadku współuczestnictwa jednolitego, którego reguły odnoszą się także do stanowiska w procesie interwenienta ubocznego samoistnego (art. 81 k.p.c.).

Poza tym z istoty interwencji ubocznej nie samoistnej (zwłaszcza z charakteru takiego interwenienta jako "pomocnika" strony) wynika, że chociaż działa on w procesie przede wszystkim w imieniu własnym, uprawniony jest także do podejmowania czynności procesowych, w tym i czynności zaskarżenia, w związku z okolicznościami dotyczącymi samej strony, do której przystąpił, jeśli oczywiście tym jego czynnościom strona ta się nie sprzeciwi (art. 76 i art. 79 k.p.c.). Sytuacji powyższej nie można jednak odwrócić, brak jest bowiem - na tle wchodzących tu w grę przepisów - jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił interwenient uboczny, uprawniona jest m.in. do powoływania się ze wniesionej przez siebie rewizji na zarzuty pozostające w związku z okolicznościami dotyczącymi wyłącznie interwenienta.

Wspomnianego wyżej charakteru interwenienta ubocznego jako "pomocnika" strony nie można przyjmować w odwrotnym kierunku, tzn. że strona, do której on przystąpił, jest z kolei "pomocnikiem" w procesie.

Z powyższych względów i na podstawie art. 387 k.p.c. oddalono rewizję, postanawiając o kosztach procesu za drugą instancję w myśl art. 98 § 1 k.p.c.

OSNC 1982 r., Nr 2-3, poz. 34