Kwestia umyślnego działania sprawcy przemocy domowej; kwestia winy
Eksmisja na podstawie art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej
Mając na względzie, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił pojęcie „umyślnego działania lub zaniechania” od zawartego w art. 9 § 1 kk pojęcia „winy umyślnej”, uznać należy że w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej będzie ono miały zakres szerszy i niewątpliwie dotyczyć będzie sytuacji gdy sprawca chce dane zachowanie przedsięwziąć albo co najmniej ma możliwość rozpoznania znaczenia swojego zachowania i przewidzenia jego konsekwencji a zatem będzie to każde zachowanie - działanie lub zaniechanie dokonane przez osobę pełnoletnią będącą w pełni władz umysłowych.
Postanowienie SR w w Szamotułach z dnia 29 sierpnia 2024 r., I Ns 495/24
Standard: 89186 (pełna treść orzeczenia)
Znaczenie umyślności działania rozumieć należy wyłącznie, jako działanie zamierzone, a nie jako działanie mające miejsce w warunkach jednego z rodzajów winy określonych w treści przepisu art. 9 k.k.
Brak definicji umyślności w samej ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, nie uprawnia zdaniem Sądu Okręgowego do uznania konieczności wykazania osobie stosującej przemoc w rodzinie winy umyślnej w jednej z dwóch postaci wskazanych w kodeksie karnym. Wynika to z trzech zasadniczych powodów. Przede wszystkim ustawodawca w treści ustawy użył zwrotu „umyślne działanie”, a nie popełnienie czynu z winy umyślnej. Takie rozróżnienie uzyskuje wsparcie właśnie choćby w treści art. 2 ust. 1 ustawy. Skoro bowiem w tym przepisie zamieszczono odniesienie do kodeksu karnego, to w przypadku chęci takiego ścisłego określenia rodzaju winy nic nie stało na przeszkodzie również i w kolejnym punkcie dokonać takiego odesłania. Tego jednak ustawodawca nie uczynił. Działanie takie należy tłumaczyć tym, że celem zamieszczenia w ustawie rozwiązań dotyczących ochrony przed przemocą w rodzinie nie była chęć penalizowania przemocy, a jedynie możliwość uzyskania ochrony przez osoby nią pokrzywdzone. Z tej też przyczyny również w treści art. 2 pkt. 1 ustawodawca chociaż odwołał się do treści art. 115 § 11 k.k., to jednak określił krąg osób podlegających działaniu ustawy, w sposób szerszy niż to wynika z przytoczonego przepisu. Dodatkowo rozważania te należy odnieść także do tego, że zgodnie z wolą ustawodawcy dla rozpoznania takich spraw przewidziano tryb cywilny nieprocesowy, charakteryzujący się większą swobodą procedowania, w ramach którego nie obowiązują sztywne reguły procesowe. Tryb ten nie jest podstawowym trybem w postępowaniu cywilnym i nie objęto nim innych postępowań, w których wykazanie winy jest jedną z podstaw uwzględnienia żądania. Ocena wszystkich tych okoliczności łącznie prowadzi do wniosku, że ustawodawcy chodziło o uzyskanie możliwości szybszego reagowania, z możliwością szerszego działania sądu z urzędu.
Postanowienie SO w Nowym Sączu z dnia 16 lipca 2014 r., III Ca 334/14
Standard: 89106 (pełna treść orzeczenia)