Forma umowy o przeniesienie własności zabudowanej działki gruntu (art. 231 k.c.)

Źródłem roszczenia wynikającego z art. 231 k.c. jest zdarzenie prawne w postaci wzniesienia na cudzym gruncie budynku lub innego urządzenia o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej pod budowę działki, przez jej samoistnego posiadacza w dobrej wierze. Realizacja hipotezy tego przepisu powoduje po stronie samoistnego posiadacza powstanie roszczenia do właściciela gruntu o przeniesienie własności zajętej działki (o wykup). Obowiązek ten stanowi dla umowy przeniesienia własności jej przyczynę prawną (causa).

Umowa o przeniesienie własności zabudowanej działki gruntu (art. 231 k.c.) choć nie jest umową sprzedaży w rozumieniu art. 535 k.c. jest prawnie dopuszczalna i pod rygorem nieważności powinna być zawarta w formie aktu notarialnego (art. 158 k.c. w zw. z art. 73 § 2 k.c.).

Ugoda sądowa zastępuje formę aktu notarialnego, a zatem skoro dopuszczalna jest realizacja roszczenia określonego w art. 231 k.c. w drodze umowy to także możliwe jest zawarcie ugody w tym przedmiocie jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 917 k.c. 

Wyrok SN z dnia 9 marca 2004 r., I CK 436/03

Standard: 88400 (pełna treść orzeczenia)