Sprostowanie błędu w akcie normatywnym

Należy podkreślić, że czynność sprostowania błędu ma jedynie charakter techniczny, deklaratoryjny, bo jest rezultatem zabiegu będącego wyłącznie porównaniem dwóch tekstów, z których jeden (tekst oryginału) jest wzorcem. Przez błąd w tekście ustawy "rozumie się nie nietrafne merytorycznie lub formalnie rozstrzygnięcie ustawodawcy, ale rozbieżność między brzmieniem (kształtem) tekstu ustawy ogłoszonego drukiem w odpowiednim dzienniku urzędowym (tzw. tekstu autentycznego) a tekstem oryginału". (S. Wronkowska, M. Zieliński, Zasady techniki prawodawczej. Komentarz, Warszawa 1997, s. 132-133). W doktrynie prezentowano przy tym pogląd, iż "rozstrzygające znaczenie ma tekst aktu normatywnego, ustanowionego w określonym trybie. To prawodawca wyraża wolę nie tylko wydania aktu normatywnego, ale o takiej jego treści, w jakiej go ostatecznie ustanawia. Jeżeli błąd ma jedynie techniczny charakter, to nie ma potrzeby uruchamiania procedury prawodawczej do jego skorygowania. Gdyby jednak błąd taki miał (mógł mieć) merytoryczne znaczenie, a zwłaszcza gdyby jego sprostowanie mogło zawierać nowość normatywną, to podstawy jego usunięcia nie mógłby stanowić art. 6 ust. 1 ustawy z 30 grudnia 1950 r." (Z. Czeszejko-Sochacki, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 4 lutego 2000 r., V KKN 137/99, Przegląd Sejmowy nr 2/2001, s. 85). W niniejszej sprawie problem polega na tym, że sprostowania dokonano porównując tekst opublikowany z tekstem podpisanym przez Prezydenta, który jednak nie był tekstem przyjętym przez izby parlamentarne.

Stosowanie przepisu o treści odmiennej od tej, jaką uchwalił Sejm, stanowi naruszenie zasady wyrażonej w art. 42 ust. 1 zd. 1 Konstytucji, w świetle której odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Podstawą tej odpowiedzialności nie może być zatem przepis, którego brzmienie ukształtowano w sposób niekonstytucyjny. Przepis taki nie jest bowiem przepisem "ustawy". Stan taki stanowi zagrożenie dla podstawowych praw i wolności obywatelskich, w tym zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzonej z zasady demokratycznego państwa prawnego.

Wyrok TK z dnia 7 lipca 2003 r., SK 38/01, OTK-A 2003/6/61, Dz.U.2003/121/1142

Standard: 17 (pełna treść orzeczenia)