Opiekun prawny i jego uprawnienie do świadczenia wychowawczego (art. 4 ust. 2 pkt 2 u.p.p.w.d.)

Skoro celem przyznania świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka (podopiecznego), opieką nad nim i zaspokajaniem jego potrzeb, to niewątpliwie opiekun prawny, który wnosi o wypłatę tego świadczenia musi sprawować nad nim faktyczną opiekę, uczestniczyć w jego wychowywaniu, czy też zaspokajać potrzeby życiowe podopiecznego. Tym samym nie każdy ustanowiony przez sąd rodzinny opiekun sprawujący pieczę nad dzieckiem może otrzymać świadczenie wychowawcze, a tylko taki, który sprawuje nad nim rzeczywistą opiekę, uczestniczy w jego wychowaniu i zaspokajaniu potrzeb.

Konsekwencją uznania przez ustawodawcę, że świadczenie wychowawcze jest ściśle związane z rzeczywistym sprawowaniem opieki nad dzieckiem i służyć ma częściowemu pokryciu wydatków związanych z jego wychowywaniem, było wprowadzenie regulacji, która uniemożliwiałaby uzyskanie świadczenia, gdy dziecko przestaje podlegać tym procesom (P. Daniel, P. Ławrynowicz, A. Skomra, Ustawa o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. Komentarz, Wrocław 2016, s. 116).

Osoba nie zwolniona z obowiązku ponoszenia opłat za DPS i ponosząca opłatę za pobyt dziecka w domu pomocy społecznej, równocześnie zaliczająca się do osób wymienionych w art. 4 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci jest uprawniona do świadczenia wychowawczego.

Wyrok NSA z dnia 23 września 2020 r., I OSK 99/20

Wyrok NSA z dnia 23 września 2020 r., I OSK 99/20

Standard: 86475 (pełna treść orzeczenia)