Pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 67 ust. 1 u.p.s.

Pojęcie "działalność gospodarcza" użyte w art. 67 ust. 1 u.p.s., aktualne na dzień orzekania w decyzji ostatecznej, należało rozumieć zgodnie z art. 2 u.s.d.g., jako działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Przy czym placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku mogły prowadzić również podmioty nie prowadzące działalności gospodarczej, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 u.p.s. (vide: wyrok NSA z dnia 19 października 2011r., I OSK 876/11).

Działalność gospodarczą mogą prowadzić przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej. Natomiast powadzenie działalności w niektórych dziedzinach podlega dodatkowym ograniczeniom wyrażającym się we wzmożonej kontroli lub nadzorze nad przedsiębiorcami, w tym w wydawaniu koncesji i zezwoleń (vide: I.Sierpowska, Pomoc społeczna. Komentarz, WKP 2017r., uwagi do art. 67 u.p.s.). Takim rodzajem działalności jest prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, które wymaga uzyskania zezwolenia wojewody.

Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2018 r., I OSK 2220/18

Standard: 85935 (pełna treść orzeczenia)

Pojęcie działalności gospodarczej, które zostało użyte w treści art. 67 ust. 1 u.p.s., należy rozumieć zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) jako działalność zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Jednakże ustawa o pomocy społecznej prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku umożliwia nie tylko w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu powołanych przepisów. Placówkę taką mogą również prowadzić podmioty, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej, w ramach działalności statutowej, tj. jednostki samorządu terytorialnego, Kościół Katolicki, inne kościoły, związki wyznaniowe oraz organizacje społeczne, fundacje i stowarzyszenia, inne osoby prawne oraz osoby fizyczne. Podjęcie przez te podmioty w ramach działalności statutowej prowadzenia takiej placówki wymaga także uzyskania zezwolenia właściwego wojewody. Wynika to w sposób wyraźny z treści art. 69 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zawierającego odesłanie do stosowania m. in. przepisów art. 67 ust. 1-3 tej ustawy (w ust. 1 tego przepisu mowa jest o zezwoleniu wojewody na prowadzenie placówki).

Przepis art. 6 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536 ze zm.) nie wyłącza stosowanie art. 69 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Art. 6 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie stanowi jedynie, że działalność pożytku publicznego nie jest, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1, działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, i może być prowadzona jako działalność nieodpłatna lub jako działalność odpłatna.

Ani wymieniony przepis, ani żaden inny przepis ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz ustawy o pomocy społecznej nie zawiera normy pozwalającej skutecznie twierdzić, że fundacja posiadająca status organizacji pożytku publicznego może prowadzić placówkę, o której mowa w art. 69 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej bez zezwolenia wojewody.

Wyrok NSA z dnia 19 października 2011 r., I OSK 876/11

Standard: 85927 (pełna treść orzeczenia)