Prawo do informacji dotyczących oskarżenia (art. 6 D. 2012/13)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 2012/13 zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, aby osoby podejrzane lub oskarżone były niezwłocznie i wystarczająco szczegółowo informowane o czynie zabronionym, o którego popełnienie są podejrzane lub oskarżone. W art. 6 ust. 3 tej dyrektywy uściślono, że zapewnia się, by najpóźniej w chwili przekazania podstawy oskarżenia do oceny właściwego sądu krajowego przedstawiono szczegółowe informacje na temat oskarżenia, w tym rodzaju przestępstwa i jego kwalifikacji prawnej, jak również charakteru udziału osoby oskarżonej.

W każdym wypadku, niezależnie od chwili przekazania szczegółowych informacji na temat oskarżenia, zgodnie ze wspomnianym art. 6 ust. 3 oskarżonemu i jego obrońcy należy w szczególności, z poszanowaniem zasad kontradyktoryjności i równości broni, wyznaczyć termin wystarczający do zapoznania się z tymi informacjami i umożliwienia im skutecznego przygotowania obrony, przedstawienia ewentualnych uwag oraz, w razie potrzeby, złożenia wszelkich wniosków, w tym wniosków dowodowych, które mają oni prawo wnieść na podstawie prawa krajowego [zob. podobnie wyroki: z dnia 5 czerwca 2018 r., Kolev i in., C-612/15; a także z dnia 21 października 2021 r., C-282/20].

Przekazanie osobie oskarżonej szczegółowych informacji na temat oskarżenia, w tym rodzaju i kwalifikacji prawnej przestępstwa, we właściwym czasie, w momencie, który umożliwi jej skuteczne przygotowanie obrony, jest niezbędne do tego, aby umożliwić tej osobie zrozumienie zarzucanych jej czynów, odpowiednie zorganizowanie obrony, a także, w stosownym wypadku, zakwestionowanie jej winy poprzez wykazanie braku jednego lub kilku elementów składających się na stwierdzone przestępstwo lub podjęcie decyzji o uznaniu jej winy w sposób dobrowolny i z pełną znajomością zarzucanych jej czynów, a także skutków prawnych związanych z tym wyborem [zob. analogicznie wyrok z dnia 9 listopada 2023 r., C-175/22).

Wyrok TSUE z dnia 28 listopada 2024 r., C-398/23

Standard: 84430 (pełna treść orzeczenia)

W art. 6 dyrektywy 2012/13 zdefiniowano zasady odnoszące się do prawa do informacji dotyczących oskarżenia (zob. podobnie wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Moro, C-646/17).

Zasady te mają na celu, jak potwierdzają to motywy 27–29 dyrektywy 2012/13, zapewnienie rzetelności postępowania i umożliwienie skutecznego wykonywania prawa do obrony (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2018 r., Kolev i in., C-612/15).

Cel ten wymaga w szczególności, aby osoba oskarżona otrzymała w odpowiednim czasie szczegółowe informacje na temat oskarżenia, w tym o rodzaju i kwalifikacji prawnej przestępstwa, w czasie umożliwiającym jej skuteczne przygotowanie obrony, jak przewiduje art. 6 ust. 3 tej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2018 r., Kolev i in., C‑612/15).

Wspomniany cel oraz prawidłowy przebieg postępowania wymagają, by oskarżony lub jego obrońca został dokładnie poinformowany o przyjętych czynach oraz o ich kwalifikacji prawnej, tak aby móc w użyteczny sposób uczestniczyć w rozprawach dotyczących zasadności oskarżenia, z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności i równości broni, tak aby móc skutecznie przedstawić swoje stanowisko (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2018 r., Kolev i in., C‑612/15).

Wyrok TSUE z dnia 9 listopada 2023 r., C-175/22

Standard: 84358 (pełna treść orzeczenia)