Starania państw członkowskich w celu stworzenia rejestru tłumaczy (art. 5 ust. 2 D. 2010/64)

Z samego brzmienia art. 5 ust. 2 dyrektywy 2010/64, który używa czasownika „podejmować starania”, wynika, że utworzenie rejestru niezależnych tłumaczy pisemnych lub tłumaczy ustnych posiadających odpowiednie kwalifikacje stanowi raczej wymóg o charakterze programowym niż obowiązek rezultatu, który zresztą sam w sobie pozbawiony jest jakiejkolwiek bezpośredniej skuteczności. Ta literalna wykładnia znajduje potwierdzenie w kontekście, w jaki wpisuje się wspomniany przepis, oraz w celach realizowanych przez dyrektywę 2010/64.

O ile nie można uznać, że dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek utworzenia takiego rejestru, o tyle art. 5 ust. 1 tej dyrektywy przewiduje, w sposób wystarczająco precyzyjny i bezwarunkowy, aby podmiot prawa mógł się na niego powołać i aby mógł on zostać zastosowany przez sąd krajowy, że państwa członkowskie przyjmują konkretne środki w celu zapewnienia jakości świadczonych tłumaczeń ustnych i tłumaczeń pisemnych oraz dysponowania w tym celu odpowiednimi usługami i umożliwiania skutecznego dostępu do tych usług.

W celu upewnienia się, że podejrzany lub oskarżony, który nie mówi językiem postępowania karnego i go nie rozumie, został jednak prawidłowo poinformowany o stawianych mu zarzutach, sądy krajowe powinny kontrolować, czy osoba ta skorzystała z tłumaczenia ustnego „jakości wystarczającej” do zrozumienia oskarżenia, a to w celu zagwarantowania rzetelności postępowania. Aby umożliwić sądom krajowym przeprowadzenie takiej weryfikacji, sądy te powinny mieć w szczególności dostęp do informacji dotyczących procedury wyboru i wyznaczania niezależnych tłumaczy pisemnych i tłumaczy ustnych.

Wyrok TSUE z dnia 23 listopada 2021 r., C-564/19

Standard: 84347 (pełna treść orzeczenia)