Prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego w dyrektywie (art. 2 i art. 3 D. 2010/64)

Art. 2 ust. 1 dyrektywy 2010/64 wymaga od państw członkowskich zapewnienia, aby podejrzanym lub oskarżonym, którzy nie mówią w języku danego postępowania karnego lub go nie rozumieją, zapewniono niezwłocznie tłumaczenie ustne podczas postępowania karnego przed organami śledczymi i sądowymi.

Art. 3 ust. 1 wspomnianej dyrektywy wymaga od nich zapewnienia, aby podejrzanym lub oskarżonym, którzy nie rozumieją tego języka, zapewniono w rozsądnym terminie tłumaczenie pisemne wszystkich dokumentów istotnych dla zapewnienia ich zdolności do wykonywania swojego prawa do obrony oraz do zagwarantowania rzetelności postępowania.

Art. 3 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2012/13 wymaga od państw członkowskich zapewnienia, aby osobom podejrzanym lub oskarżonym niezwłocznie udzielono informacji dotyczących prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego, aby umożliwić jego skuteczne wykonywanie.

Art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 dyrektywy 2010/64 oraz art. 3 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2012/13 określają w sposób precyzyjny i bezwarunkowy treść i zakres przysługujących każdemu podejrzanemu lub oskarżonemu praw do tłumaczenia ustnego i do tłumaczenia pisemnego istotnych dokumentów, jak również prawa do informacji o obu wskazanych prawach, należy uznać, że przepisy te mają bezpośrednią skuteczność, co oznacza, że każda osoba, której przysługują te prawa, może powołać się na nie przeciwko państwu członkowskiemu przed sądami krajowymi.

Wyrok TSUE z dnia 1 sierpnia 2022 r., C-242/22

Standard: 84340 (pełna treść orzeczenia)

Dyrektywa 2010/64 w art. 1 ust. 1, ustanawia zasady dotyczące prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym oraz w postępowaniu służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania. Z brzmienia art. 1 ust. 2 rzeczonej dyrektywy wynika, że prawo to ma zastosowanie do określonej osoby od chwili poinformowania jej przez właściwe organy danego państwa członkowskiego, że jest ona podejrzana lub oskarżona o popełnienie przestępstwa, do czasu zakończenia postępowania rozumianego jako ostateczne ustalenie tego, czy osoba ta popełniła przestępstwo, w tym, w stosownych przypadkach, wydania wyroku lub rozpatrzenia wszelkich odwołań.

Postępowanie szczególne, takie jak to, którego dotyczy sprawa w postępowaniu głównym, mające za przedmiot uznanie prawomocnego wyroku sądu wydanego przez sąd innego państwa członkowskiego, z definicji jest przeprowadzane po ostatecznym ustaleniu, czy osoba podejrzana lub oskarżona popełniła przestępstwo, i, w stosownym przypadku, po jej skazaniu. Z tego wynika, że dyrektywa nie ma zastosowania do krajowego postępowania szczególnego w sprawie uznania przez sąd jednego państwa członkowskiego prawomocnego orzeczenia wydanego przez sąd innego państwa członkowskiego, skazującego określoną osobę za popełnienie przestępstwa.

Wyrok TSUE z dnia 9 czerwca 2016 r., C-25/15

Standard: 84353 (pełna treść orzeczenia)