Obowiązek informowania pasażerów o przysługujących im prawach (art. 14 rozp. 261/2004)

Szereg przepisów rozporządzenia nr 261/2004 nie wprowadza, dla celów ich stosowania, żadnego rozróżnienia między obsługującym przewoźnikiem lotniczym a organizatorem wycieczek. Dotyczy to w szczególności art. 2 lit. g) tego rozporządzenia, który definiuje pojęcie „rezerwacji” jako „fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek”. Jest tak również w przypadku art. 3 ust. 2 lit. a) tiret pierwsze owego rozporządzenia, który przewiduje, że o czasie, w którym należy stawić się na odprawę, może powiadomić przewoźnik lotniczy, organizator wycieczek lub autoryzowane biuro podróży. Jest tak ponadto w przypadku art. 3 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia, zgodnie z którym to przepisem pasażer może zostać przeniesiony na inny lot zarówno przez przewoźnika lotniczego, jak i przez organizatora wycieczek (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r., Azurair i in., C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20). Z wyroku tego wynika zatem, że w kontekście art. 3 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 261/2004 pasażerowie lotniczy mogą polegać bez różnicy na przekazanych przez obsługującego przewoźnika lotniczego lub przez organizatora wycieczek informacjach dotyczących godziny przyjęcia na pokład lub przeniesienia ich na inny lot.

Wyrok TSUE z dnia 17 października 2024 r., C-650/23

Standard: 83821 (pełna treść orzeczenia)

Art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na obsługującego przewoźnika lotniczego obowiązek poinformowania pasażera lotniczego o dokładnej nazwie i adresie przedsiębiorstwa, od którego może on dochodzić odszkodowania na podstawie art. 7 tego rozporządzenia oraz, w danym przypadku, wskazania dokumentów, które powinien on załączyć do swojego żądania w przedmiocie odszkodowania, przy czym nie nakłada na tego przewoźnika obowiązku poinformowania pasażera lotniczego o dokładnej kwocie odszkodowania, które ten pasażer może ewentualnie uzyskać na podstawie art. 7 tego rozporządzenia.

W świetle art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 obsługujący przewoźnik lotniczy, który odmawia przyjęcia na pokład lub odwołuje lot, powinien przedstawić każdemu pasażerowi, którego to dotyczy, pisemną informację wskazującą zasady odszkodowania i pomocy zgodnie z przepisami tego rozporządzenia. Na podstawie tego przepisu obsługujący przewoźnik lotniczy przedstawia tę informację również każdemu pasażerowi, którego dotknęło opóźnienie wynoszące co najmniej dwie godziny.

Przepis ten należy odczytywać w świetle motywu 20 rozporządzenia nr 261/2004, z którego wynika, że pasażerowie powinni zostać w pełni poinformowani o ich prawach, w szczególności w przypadku odwołania lotu, aby mogli skutecznie skorzystać z tych praw.

Skuteczne wykonywanie praw wynikających z tego rozporządzenia zakłada bowiem, że pasażer jest w stanie skutecznie zwrócić się do przedsiębiorstwa, od którego może on dochodzić odszkodowania na podstawie art. 7 tego rozporządzenia, w związku z czym powinien w tym celu dysponować dokładną nazwą tego przedsiębiorstwa i jego adresem.

Informacja dotycząca zasad odszkodowania, którą powinien dostarczyć obsługujący przewoźnik lotniczy zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004, oznacza, że pasażer jest również informowany o procedurze, jaką należy zastosować w celu dochodzenia jego praw. W tym względzie do obsługującego przewoźnika lotniczego należy poinformowanie pasażera o dokumentach, które powinien on dołączyć, w danym przypadku, do jego żądania w przedmiocie odszkodowania.

Obsługujący przewoźnik lotniczy nie ma natomiast obowiązku poinformowania pasażera o dokładnej kwocie odszkodowania, które ten pasażer może ewentualnie uzyskać na podstawie art. 7 tego rozporządzenia. Taka informacja nie dotyczyłaby już bowiem „przepisów na temat odszkodowania i pomocy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem” w rozumieniu art. 14 ust. 2 tego rozporządzenia, lecz ich stosowania w konkretnym przypadku.

Wyrok TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r., C-146/20 

Standard: 83781 (pełna treść orzeczenia)