Umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej

Beneficjent umowy uregulowanej w art. 393 k.c. musi zostać w niej wskazany, a przynajmniej muszą zostać zawarte takie postanowienia, które pozwolą go zidentyfikować ‎(zob. wyrok SN z 28 listopada 2003 r., IV CK 206/02). Z uwagi na to, że ‎tzw. darowizna obciążliwa jest wyjątkiem od klasycznej umowy darowizny, skonkretyzowanie osoby trzeciej, która staje się wierzycielem obdarowanego, jest warunkiem sine qua non powołania tej konstrukcji do życia.

Wyrok SN z dnia 26 marca 2025 r., II CSKP 510/22

Standard: 88563 (pełna treść orzeczenia)

Instytucja uregulowana w art. 393 § 1 k.c. nie stanowi odrębnego typu zobowiązania, ale jest konstrukcją ogólną, którą można stosować do różnych typów stosunków zobowiązaniowych, modyfikując ich kształt podmiotowy (wyrok SN z dnia 7 maja 2003 r., IV CKN 101/01).

Osobą trzecią jest podmiot niebędący stroną umowy (zawartej pomiędzy zastrzegającym – wierzycielem i przyrzekającym – dłużnikiem), w której zastrzeżono dla niego świadczenie.

Z istoty umowy ‎o świadczenie na rzecz osoby trzeciej wynika, że osoba trzecia uzyskuje samodzielne, własne uprawnienie do żądania od przyrzekającego dłużnika, aby spełnił na jej rzecz przyrzeczone świadczenie (wyrok SN z  dnia 5 lipca 2000 r., I CKN 711/00), w ramach stosunku, który zwykle nazywa się stosunkiem zapłaty lub wykonania.

Ze względu na istnienie stosunku waluty (pomiędzy wierzycielem ‎a osobą trzecią) dłużnik spełnia osobie trzeciej świadczenie na rachunek wierzyciela, co umarza zobowiązanie zastrzegającego wobec osoby trzeciej.

Wyrok SN z dnia 26 stycznia 2024 r., II CSKP 80/23

Standard: 79552 (pełna treść orzeczenia)